Το μήνυμα των Ευρωεκλογών 2009

Σύντροφοι, συντρόφισσες,

Το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Ιουνίου 2009 πιστεύω ότι περιέχει τα παρακάτω μηνύματα:

 Μήνυμα πρώτο: Απαξίωση των ευρωεκλογών.

Ο ελληνικός λαός από ένα 80% συμμετοχής στις ευρωεκλογές στα πρώτα χρόνια της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πέρασε σταδιακά στο τωρινό 50%. Αυτό δεν είναι και τόσο παράδοξο.

Το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι το αποφασιστικό όργανο της Ευρώπης. Αντιθέτως τα αποφασιστικά όργανα της Ε.Ε εκλέγονται μέσα από παρασκηνιακά ευρωατλαντικά μαγειρέματα. Το δημοκρατικό αυτό έλλειμμα είναι λογικό να επηρεάζει και την ψήφο των πολιτών που δεν ενστερνίζονται το δόγμα «ψηφίζω, γιατί κάλπη ίσον σώνει και καλά Δημοκρατία». Για αρκετούς πολίτες φαίνεται ότι η ψήφος στο Ευρωκοινοβούλιο είναι ανάλογης σημασίας με αυτήν στην Γιουροβίζιον ή στο BigBrother. Σωστή ή λάθος αυτή η άποψή τους, είμαστε ελεύθεροι να την κρίνουμε, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε το γενεσιουργό αίτιο, δηλαδή το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε. που γεννάει την αποχή, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κατά την γνώμη μου μάλιστα, οι ανένταχτοι της Αριστεράς, παραδοσιακά ευαίσθητοι σε θέματα δημοκρατίας, φαίνεται πως αποσυσπειρώνονται πλέον μπροστά σε ευρωκάλπες, σε αντίθεση με παλαιότερες  εποχές, όπου οι ευρωκλογές έδιναν το φιλί της ζωής στην Ανανεωτική Αριστερά. Τότε όμως, δεν ήταν τόσο εμφανές το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε., όσο τώρα.

Το πρώτο λοιπόν μήνυμα είναι: «Οι ευρωεκλογές έχουν καταντήσει να μοιάζουν πιο πολύ με μιά πολιτική reality φάρσα, παρά με δημοκρατική διαδικασία».

Μήνυμα δεύτερο: Απαξίωση  της πολιτικής, γενικά.

Αν κάποιος προσπαθούσε να περιγράψει την ελληνική πολιτική σκηνή, για να σχηματίσει μιαν εικόνα που να περιγράφει τα συναισθήματα που προκαλεί (ή που θα έπρεπε να προκαλεί) αυτή στον μέσο πολίτη, δεν θα μπορούσε να μην χρησιμοποιήσει τις φράσεις: αίσθημα απογοήτευσης, προσβολής, ξεφτίλας, αηδίας, αποστροφής. Αντίστοιχα, δεν θα μπορούσε να μην στολίσει τους πολιτικούς, με τις λέξεις: ανακόλουθοι, απατεώνες, ψεύτες, κλέφτες, υποκριτές, επίορκοι, χαραμοφάηδες, μιζαδόροι, διεφθαρμένοι, ανήθικοι.

Αυτά δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Είναι αυτά που ακούμε γύρω μας. Είναι  αποτελέσματα και μιας πρόσφατης δημοσκοπικής  έρευνας που ανέδειξε τους Έλληνες πολιτικούς μακράν την θεωρούμενη ως πιο διεφθαρμένη ομάδα της ελληνικής κοινωνίας.

Σύντροφοι, δεν πιστεύω ότι ο Καραμανλής όταν έλεγε το 2004 το «σεμνά και ταπεινά» ή ότι «θα κυνηγήσει τους νταβατζήδες του ελληνικού λαού»- μέσα στην αφέλεια του- δεν το πίστευε. Είμαι σίγουρος ότι το πίστευε γιατί ζούσε μέσα στην γυάλα που του εξασφάλισε το ονοματάκι του. Απλά δεν είχε καταλάβει ότι οι ανίσχυρες κυβερνήσεις μειοψηφίας που εκλέγονται με τον καλπονοθευτικό νόμο, όχι μόνο ισχυρές δεν είναι, αλλά αντίθετα είναι έρμαια και υποχείρια στα μεγάλα εκδοτικά, εργολαβικά και γενικότερα οικονομικά συμφέροντα, ντόπια και ξένα.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, στην μορφή που βρίσκεται σήμερα, έτσι όπως ιστορικά εξελίχτηκε, όχι μόνο από την μεταπολίτευση αλλά από την τουρκοκρατία θα έλεγα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μηχανή του κιμά, που όλα τα αλέθει και όλα τα χωνεύει. Η τεράστια δύναμη του χρηματισμού όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Δεν το αποκλείω, οι περισσότεροι στην αρχή με καλές προθέσεις να μπλέκονται στην πολιτική, αλλά στην διαδρομή να ανακαλύπτουν ότι έτσι κι αλλιώς άλλοι έχουν το πραγματικό κουμάντο και έτσι να συμβιβάζονται με την μάσα, να ξεχνούν τα λόγια τα μεγάλα, και να ασχολούνται απλώς με την διαχείριση και την νομή της όποιας σχετικής εξουσίας τους παρέχουν τα αφεντικά τους.

Ρητορικό το ερώτημα: Υπάρχει Έλληνας – εξαιρουμένων των τροφίμων ιδρυμάτων-  που να μη τα βλέπει όλα αυτά;

Πόσο μάλλον: Υπάρχει Αριστερός που όλα αυτά τα αγνοεί;

Και ιδιαίτερα τώρα, που τα σκάνδαλα ξεκοκαλίσματος δημόσιου χρήματος και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας ρυπαίνουν το πολιτικό σκηνικό εδώ και έναν χρόνο.

Ο πολύς κόσμος νοιώθει πραγματική αηδία. Μας τσουβαλιάζει και μας μουντζώνει όλους, δικαίους και αδίκους.

Ακόμα και ο απλός φίλος της Αριστεράς, όχι απλώς φοβάται αλλά, είναι σίγουρος ότι εάν η Αριστερά μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα και με συνεργασίες τύπου φιλιπινέζας πάει στην Κυβέρνηση, πριν ο κόκορας λαλήσει τρεις φορές το πουλόβερ μας θα αρχίσει να ξηλώνεται και η ρόμπα μας θα μείνει οριστικά και αμετάκλητα ξεκούμπωτη.

Εγώ ο ίδιος σύντροφοι, που τώρα δηλώνω αηδιασμένος με το άθλιο αυτό  πολιτικό σύστημα, εγώ λοιπόν, δεν πείθω ούτε τον εαυτό μου, ότι αν τύχαινε κάποτε να βρισκόμουν μέσα στα σκοτεινά δωμάτια της εξουσίας δεν θα έβαζα το δάχτυλό μου στο βάζο με το μέλι.

Καλά τα λόγια, αλλά οι ανθρώπινες αδυναμίες δεν ελέγχονται με αυτά. Πρέπει πρώτα να φτιαχτούν μηχανισμοί απόλυτου ελέγχου και διαφάνειας και μετά να συμμετάσχουμε στην εξουσία. Μοιάζει οξύμωρο ή μεταφυσικό το σχήμα, αλλά δεν είναι αν το δούμε μέσα σε ένα πλαίσιο ρήξης με το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Για μένα λοιπόν, το δεύτερο μήνυμα των ευρωεκλογών ήταν «είσαστε όλοι οι πολιτικοί ίδιοι και… όσοι ακόμα δεν είστε ίδιοι, τότε ή είστε ανόητοι και δεν καταλαβαίνετε τη δύναμη του συστήματος ή… απλώς θέλετε να γίνετε σαν τα μούτρα τους».

Και γι αυτό προτίμησαν ή να μην ψηφίσουν καθόλου, ή να κάνουν πλάκα ψηφίζοντας Κάτμαν, ή να ψηφίσουν οτιδήποτε τσούζει και πονάει, όπως Πράσινους (για την Αριστερά) ή ΛΑΟΣ (για την κεντροδεξιά).

Μήνυμα τρίτο: Απαξίωση της Αριστεράς, ειδικότερα.

Σύντροφοι, συντρόφισσες,

–         Παρότι βρισκόμαστε μέσα σε μια τεράστια οικονομική κρίση, αποτέλεσμα της ασυδοσίας της Αγοράς, της θεάς δηλαδή του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού,

–         Παρότι οι λαϊκές μάζες θα έπρεπε να συσπειρωθούν για να αποφύγουν να τους φορτώσουν την κρίση για άλλη μια φορά πάνω στις πλάτες τους,

–         Παρότι σε παγκόσμιο επίπεδο οι σοσιαλδημοκρατικές λύσεις απέτυχαν.

–         Παρότι και τα δύο κόμματα εξουσίας στηρίζονται πλέον σε ένα μικρό τμήμα του ελληνικού λαού που είτε καταφέρνει να ροκανίζει τώρα κάνα κόκαλο είτε περιμένει με την κουτάλα ακονισμένη μελλοντικές μάσες.

–         Παρότι όλα τα σκάνδαλα πηγάζουν, δημιουργήθηκαν ή εξελίχθηκαν από κοινού κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία.

–         Παρότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές και περίπου δύο εκατομμύρια σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές δεν ψήφισαν τα κόμματα εξουσίας.

Παρόλα αυτά, η Αριστερά είδε την δύναμή της να φυλλορροεί.

Σε σχέση με τις εκλογές του 2007,  120.203 φίλοι που βρέθηκαν κοντά μας τότε, για διάφορους λόγους ο καθένας, απομακρύνθηκαν. Και τους αναφέρω μέχρι ενός γιατί ακόμα και ένας να έφευγε, θα μας πόναγε.

Το ίδιο και μεγαλύτερο στραπάτσο έπαθε το ΚΚΕ, άσχετα αν γι αυτούς είναι πιο εύκολο να το καλύψουν, καθότι τα ΜΜΕ τους χαϊδεύουν και τους ενέταξαν ετσιθελικά ανάμεσα στους νικητές. Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ απώλεσε πάνω από 155 χιλιάδες ψηφοφόρους. Φαινόμενο μοναδικό για το ΚΚΕ ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς την τυπολογία των ψηφοφόρων του, που βαράνε «ημιανάς» και «ένα-στ-αριστερό».

Ποια σοβαρή ανάλυση θα μπορούσε να σταθεί, όπως για παράδειγμα για την ορθότητα ή όχι των θέσεων μας ή των συμμαχιών που επιλέξαμε, μπροστά στο εκπληκτικό φαινόμενο εκατομμύρια πολίτες να αδιαφορούν για τα προβλήματά τους και να επιλέγουν τις παραλίες ή να κάνουν εκλογική πλάκα;

Τρελάθηκαν έτσι ξαφνικά 120.203 μέχρι πρότινος φίλοι μας; Τρελάθηκε και το σύνολο των 800 χιλιάδων πολιτών που γύρισαν την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ; Τρελάθηκαν ταυτόχρονα και 150 χιλιάδες ψηφοφόροι του ΚΚΕ;

Δεν το νομίζω σύντροφοι και συντρόφισσες.

Δεν υπάρχει ούτε ένας από τους πλέον του ενός εκατομμυρίου ενεργούς πολίτες που προανέφερα, που θα προτιμούσαν την παραλία ή την πλάκα αν έβλεπαν μπροστά τους μια πιστευτή πρόταση, δεδομένων των συνθηκών κρίσης που περνάμε.

Είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχαν αρκετοί από αυτό το ένα εκατομμύριο ενεργούς πολίτες, που θα έτρεχαν να υποστηρίξουν και στην κάλπη, μια πρόταση που θα τους έπειθε ότι είναι εφαρμόσιμη στην πράξη και ότι θα μπορούσε μέσα από ένα συγκεκριμένο ανένδοτο δημοκρατικό αγώνα να ανατρέψει και να επανακαθορίσει το πολιτικό σκηνικό.

Προφανώς, δεν την βρήκαν…

Η δεξαμενή υπάρχει, στάμνα να μαζέψουμε το νερό δεν έχουμε και ο κουβάς που έχουμε -ραγισμένος από τις εσωκομματικές έριδες- μοιάζει πιο πολύ με σουρωτήρι.

Αντίθετα, μέσα σε αυτό το σάπιο πολιτικό περιβάλλον, οι ιδέες της Αριστεράς, τα ιδανικά όλων μας, ιδανικά που θα θέλαμε να γίνουν και ιδανικά του μεγαλύτερου τμήματος των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανθρώπων της Τέχνης και του Πνεύματος, αυτά τα ιδανικά γελοιοποιούνται, γίνονται καρικατούρες και καραγκιοζάκια στα χέρια των έμπειρων του τηλεοπτικού θεάτρου σκιών.

Το σκηνικό όμως το γνωρίζαμε και το ξέρουμε. Άρα αν γελοιοποιούμαστε, η ευθύνη είναι πρώτ απ όλα δικιά μας που ενώ βλέπουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας, με σχετικά απεριόριστους οικονομικούς πόρους, μέσα μαζικής αποχαύνωσης στην υπηρεσία του, ανελέητα μέσα καταστολής και ιδεολογήματα που τα βαφτίζει «νομιμότητα», επιμένουμε ότι θα το αλλάξουμε από τα μέσα.

Το τρίτο μήνυμα λοιπόν ήταν: «Αν καταφέρνετε να κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας ότι θα αλλάξετε το σύστημα από τα μέσα, μπράβο σας. Εμάς δεν μας πείθετε».

Και το είπαν αυτό, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ενεργοί πολίτες. Πολίτες που λίγους μήνες πριν είχαν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ.

Λάθη, «λάθη» και οπορτουνισμός.

Θα βρεθούν διάφοροι εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ να ρίχνουν το φταίξιμο της εκλογικής αποτυχίας δήθεν:

–         στα Δεκεμβριανά και στην τίμια στάση που κράτησε το κόμμα απέναντι σε μια αυθόρμητη εξέγερση νέων που προκλήθηκε από την χρονίζουσα δολοφονική αστυνομική βία και την πάγια δικαστική συγκάλυψη της, όπως με την «υπόθεση της ζαρντινιέρας».

–         στην προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ενότητα της Αριστεράς και να αποδείξει ότι μπορεί η Αριστερά με τις όποιες ποικιλοχρωμίες την χαρακτηρίζουν, να συσπειρωθεί και να χτίσει ένα μεγάλο, δυνατό μέτωπο σύγκρουσης με την βαρβαρότητα.

–         στην άρνηση της ενωτικής Αριστεράς να γίνει παραδουλεύτρα των οικονομικών συμφερόντων που έκριναν ότι αφού ό,τι ήταν να φάνε με τον Καραμανλή το έφαγαν, είναι ώρα να αλλάξουν σεφ στο μαγαζί και να φέρουν τον Παπανδρέου.

–         Στην υπόθεση του γηπέδου του Παναθηναϊκού, στην σύγχυση που προκαλεί η διαρχία στην ηγεσία της παράταξης, στην φαγούρα για το debate, στην απομάκρυνση από το ευρωπαϊκό προφίλ του ΣΥΝ κλπ κλπ

Γενικά, θα ακουστούν διάφορα πιασάρικα οπορτουνιστικά κλισεδάκια, που φυσικά θα παπαγαλίζονται για μέρες στα κανάλια και που σκοπό δεν θα έχουν άλλο από το να σύρουν τον ΣΥΝ στην διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και στην πρόσδεσή του με το δυναμικό έως και αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ.

Καταστροφικά σενάρια δηλαδή που ακόμα και αν δεν τα είχαμε ξαναδεί, πάλι θα ξέραμε που οδηγούν.

Λάθη γίνανε.  Για παράδειγμα:

–         Την πατήσαμε με την προπαγάνδα των ΜΜΕ που με τις δήθεν διψήφιες δημοσκοπήσεις, δημιούργησαν αλαζονικά φαινόμενα που αποσυντόνισαν την δράση και την συνοχή της παράταξης.

–         Αντιδράσαμε άψυχα στα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα του Καραμανλή δημιουργώντας της αίσθηση ότι την ουσία τα παραβλέπουμε. Έπρεπε σε εκείνο το σημείο να αποχωρήσουμε από την Βουλή και να αφαιρέσουμε τον όποιο δημοκρατικό φερετζέ έχει το σύστημα και να αναδειχτούμε παράλληλα σε κεντρικό αντιπολιτευτικό παράγοντα.

–         Δημιουργήθηκε σύγχυση στα Δεκεμβριανά με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την μια μεριά να κρατάει γενναία στάση και από την άλλη μεριά διάφορα στελέχη του ΣΥΝ να διαγκωνίζονται στα κανάλια για το ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο στην καταδίκη των γεγονότων. Αυτό δημιούργησε την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψαρεύει σε θολά νερά, πατώντας σε δύο βάρκες και έτσι κατάφερε τελικά να απαξιωθεί, αφού τα ΜΜΕ μας παρουσίαζαν σε αυτούς που θέλαν κρέας, ως ψάρι και σε αυτούς που θέλαν ψάρι, ως κρέας.

Αυτά τα λάθη όμως δεν θα ήταν τόσο σημαντικά –ή και θα είχαν αποφευχθεί εντελώς- αν η ενωτική Αριστερά είχε θέσει σαφείς στόχους, σταδιακή διαδικασία και χρονοδιαγράμματα για την ριζική ανατροπή του συστήματος.

Η όποια κριτική σε λεπτομέρειες και επιμέρους επικοινωνιακά ζητήματα όπως η στελέχωση του ευρωψηφοδελτίου και άλλα θέματα αυτού του επιπέδου είναι λίγο φαιδρή. Είναι σαν να είμαστε βουτηγμένοι όλοι μέσα σε έναν βούρκο και να κάνουμε συζήτηση για το αν θα ήταν καλύτερη η κατάσταση μας εάν είχαμε πλύνει τα πόδια μας.

Η όποια κριτική αυτού του επιπέδου, μετατοπίζει τον πυρήνα της συζήτησης πέρα από το πραγματικό πρόβλημα που είναι η συνολική απαξίωση της πολιτικής και χειρότερα ακόμα, της Αριστεράς στην Ελλάδα ακολουθώντας την υπόλοιπη Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες που η Αριστερά ενσωματώθηκε στο σύστημα.

Μεσοπρόθεσμοι στόχοι με σαφές πλεονέκτημα για την κοινωνία.

Σύντροφοι, συντρόφισσες ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η μεγάλη ιδεολογική ήττα που προκλήθηκε με την κατασυκοφάντηση του σοσιαλιστικού κινήματος από τα σταλινικά μορφώματα δεν μπορεί να ξεπεραστεί βάζοντας μεγάλους, μακροπρόθεσμους και ουτοπιστικούς στόχους.

Από την άλλη μεριά, αν  η Αριστερά περιορίζεται σε προτάσεις με βραχυπρόθεσμους ή περιστασιακούς στόχους (πχ μισθολογικό, ασφαλιστικό, περιβάλλον κλπ), τότε μετατρέπεται σε χώρο διαμαρτυρίας, ή συνδιαχείρησης του συστήματος και σίγουρα όχι ξεπεράσματός του.

Στην πράξη, η λογική ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει όταν δεν θα μπορεί πια να εξισορροπεί τις εσωτερικές αντιθέσεις του, έχει μάλλον ξεπεραστεί από την πραγματικότητα, αφού ένα τέτοιο σενάριο θα απαιτούσε τεράστια όξυνση των αντιθέσεων, με μεγάλες θυσίες από την μεριά του λαού. Η πλουτοκρατία, με τα διάφορα μέσα που κατέχει (ιδεολογικά, διαμόρφωσης συνείδησης, προπαγάνδας, καταστολής, εκβιασμού, εξαγοράς) έχει την δυνατότητα να διαχειρίζεται το σύστημα με αρκετή ασφάλεια. Να χρησιμοποιεί δηλαδή την παλιά τεχνική «του καρότου και του μαστίγιου» για να διατηρεί τον έλεγχο του μεγαλύτερου τμήματος της λαϊκής μάζας.

Ένα άλλο πολύ ισχυρό εργαλείο στα χέρια της πλουτοκρατίας είναι και ο κοινοβουλευτισμός, ιδιαίτερα στην μορφή του δικομματισμού, όπου δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, δημιουργώντας στον λαό την ψευδαίσθηση της αλλαγής και της δημοκρατίας ενώ στην πράξη οι επιλογές είναι ελεγχόμενες εκ των προτέρων από μια ντόπια και διεθνή ολιγαρχία.

Παράλληλα, οι μεγαλύτερες μάζες των εργαζομένων, αντιλαμβανόμενοι ή έστω διαισθανόμενοι τα παραπάνω, μπροστά στο δίλημμα της σύγκρουσης διακυβεύοντας  την διατήρηση του όποιου βιοτικού επίπεδου κατέχουν, επιλέγουν να σκύβουν το σβέρκο μοιρολατρικά. Τα οργανωμένα τμήματα της Αριστεράς απέναντι σε αυτήν την ανθρώπινη αδυναμία, ή επιλέγουν τον επαναστατικό μεγαλοϊδεατισμό οπότε αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα συσπείρωσης, ή επιλέγουν μια «δικολαβική» υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων με στόχο απλώς την καταγραφή μιας κάποιας αντίδρασης και την επίτευξη ενός κάποιου πολιτικού οφέλους.

Για να συσπειρωθούν όμως οι εργαζόμενοι και οι νέοι σε μια αντικαπιταλιστική – σοσιαλιστική πορεία, πρέπει να προσδιορίζονται σαφείς, βαθμιδωτοί και εφικτοί μεσοπρόθεσμοι στόχοι, η κατάκτηση των οποίων θα αναβαθμίζει προφανώς την καθημερινότητα τους και θα προχωράει ολόκληρη την κοινωνία ένα βήμα πιο μπροστά.

Η Αριστερά στριμωγμένη στη γωνιά.

Απώτερος στόχος της Αριστεράς, παραμένει φυσικά το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, του συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τους κεφαλαιοκράτες.

Ο στόχος αυτός, ο σοσιαλισμός δηλαδή, με όλα τα πισωγυρίσματα που συνέβησαν ιδιαίτερα κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έχει θολώσει. Σαν να μην έφτανε η προπαγάνδα της πλουτοκρατίας που προσπαθούσε για 80 χρόνια να εκφοβίσει τις λαϊκές μάζες με φράσεις του στυλ «θα σας πάρουν το σπίτι», «θα σας πάρουν τις γυναίκες» κ.α.,  ήρθε και η ζοφερή πραγματικότητα των σταλινικών κρατών να συμπληρώσει την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού με τον ευνοϊκότερο για το Κεφάλαιο τρόπο.

Στα μάτια των περισσότερων εργαζόμενων ο σοσιαλισμός μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση ουτοπικός και, κατά την δημοφιλέστερη άποψη, επικίνδυνα αβέβαιος. Έχει καταντήσει γι αυτό το λόγο μια πολιτική πρόταση που δεν καταφέρνει να συσπειρώσει γύρω της ούτε καν τα φτωχότερα και πιο καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας. Βλέπουμε για παράδειγμα στην Ελλάδα το 22% του λαού να βρίσκεται κάτω από το όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, όπως αυτό ορίζεται από τις υπηρεσίες, και παρόλα αυτά η Αριστερά να μην καταφέρνει να έχει επιρροή σε τμήμα μεγαλύτερο του 13%.

Την κατάσταση αυτή επιδεινώνει η πολυδιάσπαση της Αριστεράς που αν και πλέον έχει αποκτήσει ιστορικά αίτια στη βάση της πηγάζει από αντιδημοκρατικές νοοτροπίες, φασίζουσες απόψεις περί ιδεολογικής καθαρότητας που οδηγούν στην μη ανοχής της διαφορετικής άποψης αλλά και από την λογική του «δικού μου μαγαζιού», βολική για όσους αρκούνται στα ψίχουλα της κομματικής εξουσίας.

Πρέπει να γίνει λοιπόν μεγάλη προσπάθεια και σε εντελώς βασικό επίπεδο για τον επανακαθορισμό του τι είναι σοσιαλισμός και τι όχι. Κι όταν λέω σε βασικό επίπεδο, εννοώ την επαναδιατύπωση με σαφήνεια του όρου αλλά και την διάδοση του μηνύματος με άμεσο τρόπο στην κοινωνία.

Σοσιαλισμός: Η πραγματική Δημοκρατία.

Ενωτικά, μαζικά και δημοκρατικά σχήματα

Ο φορέας που θα μπορεί να προτείνει αυτούς τους στόχους αλλά και να χαράξει την στρατηγική για την επίτευξη των στόχων αυτών πρέπει αναπόφευκτα να έχει τα παρακάτω συστατικά:

Ενωτικός, Μαζικός, Δημοκρατικός

Advertisement

Λουλουδούδες σε φτηνό σκυλάδικο.

                   Το ποτήρι ξεχείλισε.

• Όταν ο θεσμικός ελεγκτής της κυβέρνησης, η Βουλή, υποτάσσεται απροκάλυπτα σε αυτόν που υποτίθεται οτι θα έπρεπε να ελέγχει,
• Όταν το Κοινοβούλιο έχει καταντήσει θέατρο σκιών ακόμα και στα μάτια του συντηρητικότερου κομματιού της κοινωνίας (ας μη πω καλύτερα το πως το κρίνουν οι άνθρωποι της Αριστεράς…),
• Όταν  η κυβέρνηση χρησιμοποιεί σαν σφουγγαρόπανο την Βουλή, για να ξεπλένει τα λερωμένα της και τ’ άπλυτα της,
• Όταν ο πρωθυπουργός θεωρεί το Κοινοβούλιο “δικό του μαγαζί”  που όποτε γουστάρει το κλείνει,

τότε ο απλός πολίτης απορεί για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της Αριστεράς μέσα σε αυτό το Κοινοβούλιο.

Τι θα πετύχει δηλαδή η Αριστερά τώρα, που δεν μπόρεσε να το πετύχει τα προηγούμενα 35 χρόνια;

Μα φυσικά ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ, όπως και τίποτα δεν πέτυχε τόσο καιρό. Το μόνο κυβερνητικό νομοθέτημα που δεν πέρασε, ήταν το “άρθρο 16” και αυτό γιατί ηττήθηκε στο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ.

Το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι θεσμικά, τυπικά και ουσιαστικά όχι απλώς υποβαθμισμένο αλλά ταπεινωμένο και ξεφτιλισμένο. Οι μόνοι που δεν θέλουν να το δουν είναι οι βουλευτές και ίσως… με το δίκιο τους.

Η Πολιτική έχει σχεδόν ξεκοπεί από την Κοινωνία και τα μεγαλύτερα πολιτικά θέματα στη ουσία τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εσωτερική υπόθεση των ίδιων των πολιτικών και της διαμάχης τους για μεγαλύτερη συμμετοχή στην νομή της εξουσίας.

                   Η πολιτειακή κρίση χτυπάει και την Αριστερά.

Παρ’ όλα αυτά, η Αριστερά σε όλες τις κοινοβουλευτικές της εκφάνσεις επιμένει να θεωρεί (?) οτι η Βουλή αποτελεί ένα “κοινωνικό μετερίζι”, έναν χώρο κοινωνικών αγώνων!

Ποιά Αριστερά;

Μιά διαιρεμένη, ανίσχυρη, ξεδοντιασμένη Αριστερά που αδυνατεί να παρουσιάσει μιά πειστική εναλλακτική πρόταση για το ξεπέρασμα του τωρινού εκτρώματος και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού.

Μιά Αριστερά που διεκδικεί με αξιοζήλευτη αδράνεια τον ρόλο του αντιπροσώπου-εισαγωγέα των λαϊκών αιτημάτων στον λουτροκαμπινέ του εξωνημένου Ναού της απατηλής Δημοκρατίας.

Μιαν Αριστερά που από θέση (που τείνει να γίνει δεύτερη φύση…) εκτελεί χρέη λουλουδούς στο φτηνό σκυλάδικο της πλατείας Συντάγματος.

Και όσον αφορά το ΚΚΕ είναι γνωστός ο ιστορικός του ρόλος και οι ευθύνες του για την πολυδιάσπαση της Αριστεράς, που στη ουσία οδήγησε στην τραγική πολιτική κατάσταση του σήμερα. Κανείς από την ευρύτερη Αριστερά δε μένει έκπληκτος που το ΚΚΕ βολεύεται στον ρόλο του αντι-καταλύτη, εμποδίζοντας με την διασπαστική, ηγεμονική και αλαζονική στάση του, την δημιουργία ενός ισχυρού παλλαϊκού μετώπου.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, το κομμάτι της Αριστεράς που αρκετά δείγματα γραφής έχει καταφέρει να δώσει στην προσπάθεια ξεπεράσματος των ιστορικών αιτίων της διάσπασης, δεν είναι δυνατόν να ανέχεται η παρουσία του στο Κοινοβούλιο να αποτελεί το άλλοθι και τον φερετζέ της τραβεστί “δημοκρατίας” μας.

Ελάχιστοι ανένταχτοι αριστεροί ή έστω οι μη-πάσχοντες από βαριά  κομματοσκυλίαση, “ψήνονται” οτι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα Κοινοβούλιο τέτοιας ποιότητας, έχει κάτι να δώσει στο Κίνημα. Το αντίθετο μάλιστα, η συμμετοχή σε έναν τόσο απαξιωμένο στα μάτια του λαού θεσμό, δημιουργεί σκέψεις οτι κάποιοι έχουν αρχίσει να βολεύονται με τον ρόλο της λουλουδούς, μιά παρουσία που προσφέρει κατά βάση στο φτιασίδωμα του σκυλάδικου και ελάχιστα στην μετεξέλιξή του σε χώρο… πολιτισμού.

                   “Ελληνικέ Λαέ, ζήτω η Δημοκρατία!” Γεώργιος Παπαδόπουλος

Η ελληνική Δημοκρατία δεν έχει μόνο τεράστια προβλήματα. Έχει μετατοπιστεί τόσο πολύ από τις βασικές εμπεριέχουσες αξίες του όρου, που αν τολμούσε κάποιος να ονομάσει το πολίτευμα της χώρας “Δημοκρατία” θα ήταν βλάκας ή ανιστόρητος, βολεμένος ή απατεώνας.

Η θεσμοθετημένη συνταγματικά “ισχύς” του ενός ανδρός που για να πάρει όμως την εξουσία πρέπει πρώτα  να φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές των πραγματικών ιδιοκτητών του νεοελληνικού μορφώματος: ντόπιων εκδοτών – εκβιαστών – κρατικοδίαιτων “επιχειρηματιών” (συνήθως σε οικογενειακό πακέτο) αλλά και των  ξένων αφεντικών που απλώς έχουν εντάξει την χώρα στα δικά τους σχέδια.

Το Κοινοβούλιο, τα είπαμε, έχει ξεφτιλιστεί εντελώς. Ακόμα και ένας κλητήρας δεν θα ανεχόταν τέτοιο ρεζιλίκι και θα είχε παραιτηθεί. Ο Έλλην Βουλευτής όμως αντέχει! Βράχος πιστός,  θεματοφύλακας της κάθε Δημοπρασίας, υπηρέτης του ξεπουλήματος των κοινωνικών αγαθών.

Ο τρίτος πυλώνας της αστικής Δημοκρατίας – η Δικαιοσύνη – κομματικοποιημένη, διορισμένη και τυφλή κατά βόλεψη, καταπίνει την καμήλα και ξεζουμίζει το κουνούπι αναλόγως των περιστάσεων. Αν, για παράδειγμα, ένας τέως υπουργός είχε κλέψει 100 εκατομμύρια δημόσιου χρήματος, τότε απαλλάσσεται συνοπτικά. Αν αντιθέτως κάποιος εξαθλιωμένος κλέψει το 0,01% του παραπάνω ποσού από μιά ληστρική τράπεζα, τότε το τσεκούρι του Νόμου βάζει Τάξη.

Δικαιοσύνη – λάστιχο που εφαρμόζει νόμους φτιαγμένους κατά παραγγελία των αφεντικών του κράτους.

Δικαιοσύνη με γυαλιά πολαρόιντ, που αδιαφορεί όταν εργολάβοι-εκδότες “κάνουν έργα” με δημόσιο χρήμα, αλλά λιώνει σαν σκουλήκι έναν φουκαρά που τριπλοπληρώνει μιά παράγκα για να στεγάσει “παράνομα” (!) την οικογένειά του.

Γίνονται και εκλογές – φυσικά “εφ’ όλης της ύλης” και πάντα κρίσιμες!

Εκλογές έκανε και η Χούντα – βεβαίως βεβαίως – ΑΛΛΑ εκείνες ήταν ελλειμματικές στο… είδος της απατεωνιάς.  Οι μεταπολιτευτικές είναι σαφώς πιο σοφιστικέ και διαρκώς εκλεπτυνόμενες, ελεγχόμενες από τα γνωστά ντόπια και ξένα αφεντικά που εξασφαλίζουν την επιτυχία της συνταγής “εναλλαγή – χωρίς αλλαγή”, επιλέγοντας τους ασπόνδυλους υποψήφιους πρωθυπουργούς, “πριν από μας, για μας”.

Η εξουσία δεν πηγάζει από τον Λαό, αλλά από έναν μαθηματικό αλγόριθμο αναγωγής των ψήφων μιας ομάδας  που αριθμεί περίπου το 2%  των ψηφοφόρων – αλλά κατόχων του αλάνθαστου κριτηρίου με γενικό τίτλο “όπου φυσάει ο άνεμος” –  σε ρυθμιστικό παράγοντα της όποιας βολικής αλλαγής βιτρίνας.

Αδύναμες εξ ορισμού ψευτο-κυβερνήσεις μειοψηφίας, έρμεα στις εντολές των αφεντικών, χωρίς λαϊκή εντολή, ανίκανες εξ ορισμού να εξυπηρετήσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Εικονικές κυβερνήσεις βασισμένες σε εικονικές πλειοψηφίες.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, η διάσπαση της Αριστεράς βοηθάει το σύστημα να ξεπεράσει σχεδόν ανέξοδα τις όποιες δυσκολίες τυχόν συναντήσει.

                   Φεύγουμε από την “δημοκρατία”. Πάμε για Δημοκρατία.

Η Αριστερά πρέπει σεβαστεί την ιστορία της και να αγωνιστεί για την επίτευξη του στόχου της που δεν μπορεί να είναι άλλος από το δημοκρατικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να δοθεί η μάχη για την εδραίωση μιάς πραγματικής Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς. Ισοτιμία και ισονομία των πολιτών απέναντι σε όλους τους κρατικούς θεσμούς, στην παραγωγή και την διανομή του προϊόντος, στην μόρφωση, την περίθαλψη, τον πολιτισμό και τις υπόλοιπες πλευρές της κοινωνικής συμμετοχής.

Πρώτος στόχος είναι η πρόσβαση χωρίς στεγανά στον έλεγχο της εξουσίας και ιδιαίτερα στην χρήση του δημόσιου χρήματος. Η σημερινή τεχνολογία το επιτρέπει και δεν υπάρχει δικαιολογία που ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να ελέγξει το κάθε ευρώ που δίνεται από κάθε Υπουργείο, Υπηρεσία ή Δήμο. Κάθε ευρώ πρέπει πρώτα να αναρτάται στο ίντερνετ και μετά να εκταμιεύεται.

Δεύτερος στόχος είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιο και συνταγματικά κατοχυρωμένο εκλογικό σύστημα, έτσι ώστε να διοικούν ισχυρές πολιτικά κυβερνήσεις.

Τρίτος στόχος είναι η πραγματική επανίδρυση του κράτους, ενισχύοντας και θωρακίζοντας τους θεσμούς με σκοπό την προστασία του πιό αδύναμου των πολιτών από την αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας κρατικής ή οικονομικής. Θα πρέπει να μελετηθεί η ίδρυση νέων θεσμικών οργάνων συμπληρωματικά στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ώστε να μετακινηθεί το κέντρο βάρους της εξουσίας πιό κοντά στα Συνδικάτα των εργαζομένων και στις Κοινωνικές Ομάδες.

Κανένας από τους παραπάνω στόχους δεν μπορεί να επιτευχθεί  μέσα από τους σημερινούς εξωνημένους δημοκρατικούς θεσμούς, με αυτή τη  σάπια και διαβρωμένη κρατική μηχανή και με την  πολιτική εξουσία δεμένη χειροπόδαρα από το ντόπιο και διεθνές Κεφάλαιο.

Αντίθετα η συμμετοχή της Αριστεράς σε αυτό το “παιχνιδάκι” φθείρει και διαφθείρει την ίδια, οδηγώντας τους πολίτες σε ισοπεδωτικά συμπεράσματα για ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Και ίσως όχι άδικα, αφού οι βουλευτές με τις κουστωδίες και τα προνόμιά τους αναπόφευκτα δημιουργούν γύρω τους μηχανισμούς, οδηγώντας νομοτελειακά στον καρεκλοκενταυρισμό που τόσο έχει συκοφαντήσει την Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιλέξει.

Ή θα συνεχίσει να κάνει – βολικά –  την λουλουδού του συστήματος οπότε αργά η γρήγορα θα ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, γιατί σε γενικές γραμμές οι αριστεροί δύσκολα μασάνε κουτόχορτο  – και αν το κάνουν είναι σίγουρο οτι κάποτε θα πάψουν…

Ή θα πρέπει να πάρει την γενναία απόφαση και να αποχωρήσει από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, θέτοντας χωρίς κανένα παζάρι τους παρακάτω όρους για την επιστροφή του στη Βουλή:

• Συνταγματικό κλείδωμα της απλής αναλογικής.
• Κατάργηση των νόμων που προστατεύουν τους κλέφτες δημοσίου χρήματος και δήμευση της περιουσίας όποιου σπαταλήσει έστω και ένα ευρώ.
• Ανάρτηση όλων των πρωτοκόλλων των ταμείων Νομικών Προσώπων του Δημοσίου στο ίντερνετ.

Στο μεταξύ να κατεβαίνει στις εκλογικές μάχες, για να καταγράφεται το ποσοστό του σαν ποσοστό διαμαρτυρίας απέναντι στην σαπίλα του συστήματος και να δίνει την μάχη του έξω από την Βουλή,  στο πεζοδρόμιο, και  γιατί όχι εκεί που μέχρι προσφάτως λειτουργούσαν τα λεγόμενα “λουλουδάδικα” στη Β. Σοφίας.

Καθόλου κακή εξέλιξη για μιά πρώην λουλουδού κακόφημου σκυλάδικου…