Λουλουδούδες σε φτηνό σκυλάδικο.

                   Το ποτήρι ξεχείλισε.

• Όταν ο θεσμικός ελεγκτής της κυβέρνησης, η Βουλή, υποτάσσεται απροκάλυπτα σε αυτόν που υποτίθεται οτι θα έπρεπε να ελέγχει,
• Όταν το Κοινοβούλιο έχει καταντήσει θέατρο σκιών ακόμα και στα μάτια του συντηρητικότερου κομματιού της κοινωνίας (ας μη πω καλύτερα το πως το κρίνουν οι άνθρωποι της Αριστεράς…),
• Όταν  η κυβέρνηση χρησιμοποιεί σαν σφουγγαρόπανο την Βουλή, για να ξεπλένει τα λερωμένα της και τ’ άπλυτα της,
• Όταν ο πρωθυπουργός θεωρεί το Κοινοβούλιο “δικό του μαγαζί”  που όποτε γουστάρει το κλείνει,

τότε ο απλός πολίτης απορεί για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της Αριστεράς μέσα σε αυτό το Κοινοβούλιο.

Τι θα πετύχει δηλαδή η Αριστερά τώρα, που δεν μπόρεσε να το πετύχει τα προηγούμενα 35 χρόνια;

Μα φυσικά ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ, όπως και τίποτα δεν πέτυχε τόσο καιρό. Το μόνο κυβερνητικό νομοθέτημα που δεν πέρασε, ήταν το “άρθρο 16” και αυτό γιατί ηττήθηκε στο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ.

Το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι θεσμικά, τυπικά και ουσιαστικά όχι απλώς υποβαθμισμένο αλλά ταπεινωμένο και ξεφτιλισμένο. Οι μόνοι που δεν θέλουν να το δουν είναι οι βουλευτές και ίσως… με το δίκιο τους.

Η Πολιτική έχει σχεδόν ξεκοπεί από την Κοινωνία και τα μεγαλύτερα πολιτικά θέματα στη ουσία τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εσωτερική υπόθεση των ίδιων των πολιτικών και της διαμάχης τους για μεγαλύτερη συμμετοχή στην νομή της εξουσίας.

                   Η πολιτειακή κρίση χτυπάει και την Αριστερά.

Παρ’ όλα αυτά, η Αριστερά σε όλες τις κοινοβουλευτικές της εκφάνσεις επιμένει να θεωρεί (?) οτι η Βουλή αποτελεί ένα “κοινωνικό μετερίζι”, έναν χώρο κοινωνικών αγώνων!

Ποιά Αριστερά;

Μιά διαιρεμένη, ανίσχυρη, ξεδοντιασμένη Αριστερά που αδυνατεί να παρουσιάσει μιά πειστική εναλλακτική πρόταση για το ξεπέρασμα του τωρινού εκτρώματος και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού.

Μιά Αριστερά που διεκδικεί με αξιοζήλευτη αδράνεια τον ρόλο του αντιπροσώπου-εισαγωγέα των λαϊκών αιτημάτων στον λουτροκαμπινέ του εξωνημένου Ναού της απατηλής Δημοκρατίας.

Μιαν Αριστερά που από θέση (που τείνει να γίνει δεύτερη φύση…) εκτελεί χρέη λουλουδούς στο φτηνό σκυλάδικο της πλατείας Συντάγματος.

Και όσον αφορά το ΚΚΕ είναι γνωστός ο ιστορικός του ρόλος και οι ευθύνες του για την πολυδιάσπαση της Αριστεράς, που στη ουσία οδήγησε στην τραγική πολιτική κατάσταση του σήμερα. Κανείς από την ευρύτερη Αριστερά δε μένει έκπληκτος που το ΚΚΕ βολεύεται στον ρόλο του αντι-καταλύτη, εμποδίζοντας με την διασπαστική, ηγεμονική και αλαζονική στάση του, την δημιουργία ενός ισχυρού παλλαϊκού μετώπου.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, το κομμάτι της Αριστεράς που αρκετά δείγματα γραφής έχει καταφέρει να δώσει στην προσπάθεια ξεπεράσματος των ιστορικών αιτίων της διάσπασης, δεν είναι δυνατόν να ανέχεται η παρουσία του στο Κοινοβούλιο να αποτελεί το άλλοθι και τον φερετζέ της τραβεστί “δημοκρατίας” μας.

Ελάχιστοι ανένταχτοι αριστεροί ή έστω οι μη-πάσχοντες από βαριά  κομματοσκυλίαση, “ψήνονται” οτι η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα Κοινοβούλιο τέτοιας ποιότητας, έχει κάτι να δώσει στο Κίνημα. Το αντίθετο μάλιστα, η συμμετοχή σε έναν τόσο απαξιωμένο στα μάτια του λαού θεσμό, δημιουργεί σκέψεις οτι κάποιοι έχουν αρχίσει να βολεύονται με τον ρόλο της λουλουδούς, μιά παρουσία που προσφέρει κατά βάση στο φτιασίδωμα του σκυλάδικου και ελάχιστα στην μετεξέλιξή του σε χώρο… πολιτισμού.

                   “Ελληνικέ Λαέ, ζήτω η Δημοκρατία!” Γεώργιος Παπαδόπουλος

Η ελληνική Δημοκρατία δεν έχει μόνο τεράστια προβλήματα. Έχει μετατοπιστεί τόσο πολύ από τις βασικές εμπεριέχουσες αξίες του όρου, που αν τολμούσε κάποιος να ονομάσει το πολίτευμα της χώρας “Δημοκρατία” θα ήταν βλάκας ή ανιστόρητος, βολεμένος ή απατεώνας.

Η θεσμοθετημένη συνταγματικά “ισχύς” του ενός ανδρός που για να πάρει όμως την εξουσία πρέπει πρώτα  να φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές των πραγματικών ιδιοκτητών του νεοελληνικού μορφώματος: ντόπιων εκδοτών – εκβιαστών – κρατικοδίαιτων “επιχειρηματιών” (συνήθως σε οικογενειακό πακέτο) αλλά και των  ξένων αφεντικών που απλώς έχουν εντάξει την χώρα στα δικά τους σχέδια.

Το Κοινοβούλιο, τα είπαμε, έχει ξεφτιλιστεί εντελώς. Ακόμα και ένας κλητήρας δεν θα ανεχόταν τέτοιο ρεζιλίκι και θα είχε παραιτηθεί. Ο Έλλην Βουλευτής όμως αντέχει! Βράχος πιστός,  θεματοφύλακας της κάθε Δημοπρασίας, υπηρέτης του ξεπουλήματος των κοινωνικών αγαθών.

Ο τρίτος πυλώνας της αστικής Δημοκρατίας – η Δικαιοσύνη – κομματικοποιημένη, διορισμένη και τυφλή κατά βόλεψη, καταπίνει την καμήλα και ξεζουμίζει το κουνούπι αναλόγως των περιστάσεων. Αν, για παράδειγμα, ένας τέως υπουργός είχε κλέψει 100 εκατομμύρια δημόσιου χρήματος, τότε απαλλάσσεται συνοπτικά. Αν αντιθέτως κάποιος εξαθλιωμένος κλέψει το 0,01% του παραπάνω ποσού από μιά ληστρική τράπεζα, τότε το τσεκούρι του Νόμου βάζει Τάξη.

Δικαιοσύνη – λάστιχο που εφαρμόζει νόμους φτιαγμένους κατά παραγγελία των αφεντικών του κράτους.

Δικαιοσύνη με γυαλιά πολαρόιντ, που αδιαφορεί όταν εργολάβοι-εκδότες “κάνουν έργα” με δημόσιο χρήμα, αλλά λιώνει σαν σκουλήκι έναν φουκαρά που τριπλοπληρώνει μιά παράγκα για να στεγάσει “παράνομα” (!) την οικογένειά του.

Γίνονται και εκλογές – φυσικά “εφ’ όλης της ύλης” και πάντα κρίσιμες!

Εκλογές έκανε και η Χούντα – βεβαίως βεβαίως – ΑΛΛΑ εκείνες ήταν ελλειμματικές στο… είδος της απατεωνιάς.  Οι μεταπολιτευτικές είναι σαφώς πιο σοφιστικέ και διαρκώς εκλεπτυνόμενες, ελεγχόμενες από τα γνωστά ντόπια και ξένα αφεντικά που εξασφαλίζουν την επιτυχία της συνταγής “εναλλαγή – χωρίς αλλαγή”, επιλέγοντας τους ασπόνδυλους υποψήφιους πρωθυπουργούς, “πριν από μας, για μας”.

Η εξουσία δεν πηγάζει από τον Λαό, αλλά από έναν μαθηματικό αλγόριθμο αναγωγής των ψήφων μιας ομάδας  που αριθμεί περίπου το 2%  των ψηφοφόρων – αλλά κατόχων του αλάνθαστου κριτηρίου με γενικό τίτλο “όπου φυσάει ο άνεμος” –  σε ρυθμιστικό παράγοντα της όποιας βολικής αλλαγής βιτρίνας.

Αδύναμες εξ ορισμού ψευτο-κυβερνήσεις μειοψηφίας, έρμεα στις εντολές των αφεντικών, χωρίς λαϊκή εντολή, ανίκανες εξ ορισμού να εξυπηρετήσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Εικονικές κυβερνήσεις βασισμένες σε εικονικές πλειοψηφίες.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, η διάσπαση της Αριστεράς βοηθάει το σύστημα να ξεπεράσει σχεδόν ανέξοδα τις όποιες δυσκολίες τυχόν συναντήσει.

                   Φεύγουμε από την “δημοκρατία”. Πάμε για Δημοκρατία.

Η Αριστερά πρέπει σεβαστεί την ιστορία της και να αγωνιστεί για την επίτευξη του στόχου της που δεν μπορεί να είναι άλλος από το δημοκρατικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να δοθεί η μάχη για την εδραίωση μιάς πραγματικής Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς. Ισοτιμία και ισονομία των πολιτών απέναντι σε όλους τους κρατικούς θεσμούς, στην παραγωγή και την διανομή του προϊόντος, στην μόρφωση, την περίθαλψη, τον πολιτισμό και τις υπόλοιπες πλευρές της κοινωνικής συμμετοχής.

Πρώτος στόχος είναι η πρόσβαση χωρίς στεγανά στον έλεγχο της εξουσίας και ιδιαίτερα στην χρήση του δημόσιου χρήματος. Η σημερινή τεχνολογία το επιτρέπει και δεν υπάρχει δικαιολογία που ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να ελέγξει το κάθε ευρώ που δίνεται από κάθε Υπουργείο, Υπηρεσία ή Δήμο. Κάθε ευρώ πρέπει πρώτα να αναρτάται στο ίντερνετ και μετά να εκταμιεύεται.

Δεύτερος στόχος είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιο και συνταγματικά κατοχυρωμένο εκλογικό σύστημα, έτσι ώστε να διοικούν ισχυρές πολιτικά κυβερνήσεις.

Τρίτος στόχος είναι η πραγματική επανίδρυση του κράτους, ενισχύοντας και θωρακίζοντας τους θεσμούς με σκοπό την προστασία του πιό αδύναμου των πολιτών από την αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας κρατικής ή οικονομικής. Θα πρέπει να μελετηθεί η ίδρυση νέων θεσμικών οργάνων συμπληρωματικά στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ώστε να μετακινηθεί το κέντρο βάρους της εξουσίας πιό κοντά στα Συνδικάτα των εργαζομένων και στις Κοινωνικές Ομάδες.

Κανένας από τους παραπάνω στόχους δεν μπορεί να επιτευχθεί  μέσα από τους σημερινούς εξωνημένους δημοκρατικούς θεσμούς, με αυτή τη  σάπια και διαβρωμένη κρατική μηχανή και με την  πολιτική εξουσία δεμένη χειροπόδαρα από το ντόπιο και διεθνές Κεφάλαιο.

Αντίθετα η συμμετοχή της Αριστεράς σε αυτό το “παιχνιδάκι” φθείρει και διαφθείρει την ίδια, οδηγώντας τους πολίτες σε ισοπεδωτικά συμπεράσματα για ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Και ίσως όχι άδικα, αφού οι βουλευτές με τις κουστωδίες και τα προνόμιά τους αναπόφευκτα δημιουργούν γύρω τους μηχανισμούς, οδηγώντας νομοτελειακά στον καρεκλοκενταυρισμό που τόσο έχει συκοφαντήσει την Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιλέξει.

Ή θα συνεχίσει να κάνει – βολικά –  την λουλουδού του συστήματος οπότε αργά η γρήγορα θα ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, γιατί σε γενικές γραμμές οι αριστεροί δύσκολα μασάνε κουτόχορτο  – και αν το κάνουν είναι σίγουρο οτι κάποτε θα πάψουν…

Ή θα πρέπει να πάρει την γενναία απόφαση και να αποχωρήσει από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, θέτοντας χωρίς κανένα παζάρι τους παρακάτω όρους για την επιστροφή του στη Βουλή:

• Συνταγματικό κλείδωμα της απλής αναλογικής.
• Κατάργηση των νόμων που προστατεύουν τους κλέφτες δημοσίου χρήματος και δήμευση της περιουσίας όποιου σπαταλήσει έστω και ένα ευρώ.
• Ανάρτηση όλων των πρωτοκόλλων των ταμείων Νομικών Προσώπων του Δημοσίου στο ίντερνετ.

Στο μεταξύ να κατεβαίνει στις εκλογικές μάχες, για να καταγράφεται το ποσοστό του σαν ποσοστό διαμαρτυρίας απέναντι στην σαπίλα του συστήματος και να δίνει την μάχη του έξω από την Βουλή,  στο πεζοδρόμιο, και  γιατί όχι εκεί που μέχρι προσφάτως λειτουργούσαν τα λεγόμενα “λουλουδάδικα” στη Β. Σοφίας.

Καθόλου κακή εξέλιξη για μιά πρώην λουλουδού κακόφημου σκυλάδικου…

Advertisement