Συμπεράσματα από την πρόσφατη παρέμβαση Τσίπρα.

Αποσπάσματα από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στις 23.5.2015:

“Δεν πρόκειται λοιπόν να ανεχτούμε και να αφήσουμε στο απυρόβλητο όσους εξακολουθούν να παίζουν με τη φωτιά, όσους ποντάρουν στην αποτυχία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όσους εξωθούν τα πράγματα σε ρήξη. Όσους κάθε φορά που γίνονται βήματα διακινούν σενάρια εξόδου ταπείνωσης της Ελλάδας και κρίσης. Τα διακινούν κατ’ ιδίαν, δήθεν εμπιστευτικά, και αμέσως μετά δημοσίως. Θέλω να στείλω ένα καθαρό μήνυμα. Αυτές τις τελευταίες μέρες πριν την συμφωνία, όσοι μπορούν να συμβάλλουν ας το κάνουν. Όσοι δεν το επιθυμούν ας σιωπήσουν”.

“Να είστε βέβαιοι ότι σε αυτή τη διαπραγμάτευση δεν πρόκειται να αποδεχθούμε εξευτελιστικούς όρους, ούτε για τους εαυτούς μας, ούτε για την παράταξη, ούτε πολύ περισσότερο για τον ελληνικό λαό, που υπέμεινε τις συνέπειες της μνημονιακής καταστροφής για πάρα πολύ καιρό”.

“Δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να επαναλάβω ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε σε παράλογες απαιτήσεις. Στο θέμα του ΦΠΑ, του ασφαλιστικού συστήματος, της αγοράς εργασίας ή σε οποιοδήποτε άλλο τομέα οι αρχιτέκτονες του πιο αποτυχημένου προγράμματος στην ιστορία του ΔΝΤ, επιμένουν σε ακρότητες, προκειμένου να μη παραδεχθούν την αποτυχία τους”.

“Στην πραγματικότητα το Μνημόνιο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια, να υπερβεί η χώρα την κρίση και το αδιέξοδο της, μέσω μιας πρωτοφανούς εκκαθάρισης δικαιωμάτων και επιχειρήσεων που θα έθεταν την βάση για μια νέα κεφαλαιακή συσσώρευση με πολύ χειρότερους όρους για την κοινωνική πλειοψηφία. Η ύφεση, δε, που επιδεινώθηκε από την πολιτική αυτή ήταν δεδομένη, υπολογισμένη και σε ένα βαθμό επιθυμητή από τους εμπνευστές του”.

“Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αντίπαλος δεν βρίσκεται μόνο στο Βερολίνο στις Βρυξέλλες ή στην Ουάσιγκτον. Ο αντίπαλος, ίσως και ο πιο σκληρός, βρίσκεται και εντός των τειχών. Ότι εκτός από την Τρόικα των ξένων, υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια και το λόμπι των υποστηριχτών της Τρόικα των ξένων, που εκπροσωπούσε και συνεχίζει να εκπροσωπεί συγκεκριμένες οικονομικές δυνάμεις και συγκεκριμένα συμφέροντα”.

“Οι ολιγάρχες, λοιπόν, ας το καταλάβουν: Ήρθε η ώρα να βάλουν το χέρι στη τσέπη. Ήρθε η ώρα να πληρώσουνε φόρους, να πληρώσουν τα δάνειά τους στις τράπεζες, να πληρώσουν τις τηλεοπτικές συχνότητες που χρησιμοποιούν τζάμπα, να πληρώσουν όπως ακριβώς ορίζει ο νόμος και όπως πληρώνει από το υστέρημά του και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν ότι δεν πλήρωσαν τόσα χρόνια”.

«Αυτό που απαιτείται από τη δική μας πλευρά είναι ευθύνη, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Να μην ξεχνάμε ότι ο λαός για πρώτη φορά εμπιστεύεται την Αριστερά και δεν πρέπει να τον απογοητεύσουμε, είναι το μεγάλο μας στοίχημα. Έχουμε πολιτική και ηθική υποχρέωση να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα παρά τις δυσκολίες και θα το κερδίσουμε».

“Ο λαός μας στηρίζει, όσο δε στήριξε ποτέ καμιά άλλη κυβέρνηση. Το δίκιο θα το επιβάλουμε στο τόπο, να είστε σίγουροι για αυτό. Σε κάθε περίπτωση. Είναι πρωτοφανής η στήριξη των πολιτών, στην κυβέρνηση που διαδέχθηκε τη λαομίσητη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Όμως η στήριξη αυτή μπορεί να εξανεμιστεί σε περίπτωση, που συνεχίσουμε να ζούμε τη μέρα της Μαρμότας στην οικονομία ή αν οι κόκκινες γραμμές αλλάξουν χρώμα.

«Ξεκίνησε η διαδικασία εκδημοκρατισμού της ενημέρωσης με πρώτο βήμα την επαναλειτουργία της ΕΡΤ που αποτελεί συμβολικό ορόσημο. Δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για μια νέα δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση απαλλαγμένη από τον κομματισμό, το ρουσφέτι και τη σπατάλη του παρελθόντος. Έναν δημόσιο φορέα ενημέρωσης που θα αντικατοπτρίζει το νέο δημόσιο ήθος για μια δημοκρατική, αντικειμενική, πλουραλιστική και έγκυρη ενημέρωση. Εδώ όμως θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση: Η ΕΡΤ έπρεπε ήδη να λειτουργεί. Έχουμε καθυστερήσει πολύ. Η ΕΡΤ θα έπρεπε να αποτελεί το αντίπαλο δέος για όσους τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό».

Συμπεράσματα:

Οι θέσεις του πρωθυπουργού είναι στη σωστή βάση και προς την σωστή κατεύθυνση. Αποπέμπουν συναίσθηση των ιστορικών ευθυνών της Αριστεράς και κατά την γνώμη μου, δεν εκφράζουν μόνο τους ανθρώπους της Αριστεράς αλλά και την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.

Η έκβαση όμως της μάχης δεν θα κριθεί από τις καλές προθέσεις, αλλά από την προετοιμασία της χώρας, ώστε στο κρίσιμο σημείο η απειλή της ρήξης να έχει ουσιώδη υπόσταση και να μπορεί να προκαλέσει τον προβληματισμό στους εκπροσώπους της νεοφιλελεύθερης ευρωελίτ το για το πόσο επίπονη θα είναι για τους ίδιους μια πιθανολογούμενη ρήξη. Το παιχνίδι δηλαδή δεν θα κριθεί στην ρήξη αλλά στο μέγεθος της απειλής που θα μπορούσε να αποτελέσει αυτή η ρήξη. Με την ίδια λογική που, για παράδειγμα, τα πυρηνικά όπλα δεν χρησιμοποιήθηκαν μετά τον Β’Π.Π. καθότι η απειλή της χρήσης τους ανέστειλε την πραγματική χρήση τους.

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, απαιτούνται δύο προϋποθέσεις:

1) – Να θωρακιστεί η χώρα ώστε να αποτραπεί η ασφυξία της οικονομίας από την έλλειψη ρευστότητας και να μπορέσει να αντέξει η χώρα για περίπου 2 μήνες. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε έναν τεράστιο κίνδυνο για το ευρώ συνολικά, καθότι τα μεγάλα κράτη (Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία, Ινδία, Σαουδική Αραβία, Καναδάς, Αυστραλία κ.α.) φοβούμενα το ρίσκο της διάλυσης του ευρωπαϊκού νομίσματος, θα άλλαζαν την σύνθεση των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους, ξεφορτώνοντας μεγάλο μέρος των ευρώ που κατέχουν, με αποτέλεσμα την ραγδαία υποτίμηση του. Αν μάλιστα συνδυαστεί και με την χρήση ενός δεύτερου εσωτερικού νομίσματος, τότε ο κίνδυνος να εξαπλωθεί αυτή η πρακτική και σε άλλα κράτη της ευρωζώνης θα απειλήσει το ευρώ να μετατραπεί μακροπρόθεσμα, σε ένα είδος ECU.

2) – Να διευρυνθεί και να δυναμώσει η στήριξη του λαού στην κυβέρνηση, με μέτρα αναδιανομής προς τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα αλλά και διαγραφής μέρους των χρεών τους (ιδιαίτερα των χρεών που δημιουργήθηκαν κατά την εποχή εφαρμογής των μνημονίων) ώστε να πάρει μπροστά η οικονομία μέσω της επαναδραστηριοποίησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Να χτιστεί δηλαδή μια πλειοψηφία έτοιμη να αγωνιστεί και να αντέξει στο φόβο των δύσκολων ημερών που θα ακολουθούσαν μια ρήξη με τους δανειστές.

Χωρίς αυτές τις δύο προϋποθέσεις, όσο καλές και να είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης, η αποτυχία θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και η υποταγή άνευ όρων της χώρας , σίγουρη…

Κατά τα υπόλοιπα, εφ’ όσον τα παπαγαλάκια της «τρόικας εσωτερικού» κρώζουν γιατί δήθεν «χάθηκε χρόνος», προσωπικά αντιλαμβάνομαι πως αυτό που τους «τσούζει» είναι ότι μάλλον ξέρουν πως η κυβέρνηση κλέβει πολύτιμο, αλλά για εμάς, χρόνο!

Ούτως η άλλως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
(Μέχρι τον Ιούλη θα τα δούμε όλα.)

Δημήτρης Βουζουναράς
Αγ.Θεόδωροι Κορινθίας
26.05.2015

Advertisement