Μένουμε Ευρώπη!

Όταν πριν από πέντε μήνες ο ελληνικός λαός πήρε την απόφαση να αλλάξει σελίδα και να γκρεμίσει το παλιό πολιτικό σύστημα, δεν το έκανε μόνο για ελευθερώσει τη χώρα από τα δεσμά των δανειστών, αλλά το έκανε –σε μεγάλο βαθμό- γιατί τον έπνιγε η ανάγκη για Δημοκρατία, Ελευθερία, Ελπίδα, Αξιοπρέπεια.

Για πέντε μνημονιακά χρόνια, η ηττοπάθεια και το αίσθημα συνενοχής ήσαν τα φάρμακα καταστολής που πότιζαν τον λαό οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου.

Με ένα και μόνο σκοπό:
Την υποταγή της χώρας στις θελήσεις μιας νεοφιλελεύθερης ευρωελίτ που επιθυμούσε (και είχε σχεδόν καταφέρει) να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια αποικία χρέους και τον λαό της σε δουλοπάροικους των ξένων και των ντόπιων συμφερόντων που λυμαίνονται τη χώρα μας εδώ και τουλάχιστον επτά δεκαετίες.

Το πρώτο αυτό γενναίο βήμα που έκανε ο ελληνικός λαός στις 25 Γενάρη, δεν θα μπορούσε να ήταν το μόνο που θα αρκούσε για την απελευθέρωση της χώρας.
Θα χρειαζόντουσαν σίγουρα πολλά ακόμα… Αυτό ήταν δεδομένο.

Οι δανειστές -με την συνενοχή των ντόπιων δωσίλογων- πρόλαβαν μέσα σε αυτά τα πέντε μνημονιακά χρόνια να χτίσουν ένα πλέγμα νόμων και συνθηκών που δεσμεύουν ασφυκτικά τη χώρα μας για τα επόμενα 50 χρόνια.

Διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις, διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, διέλυσαν την δημόσια διοίκηση, διέλυσαν την Δημοκρατία, ξεφτίλισαν την δικαιοσύνη, έστρεψαν τα σώματα ασφαλείας ενάντια στους εργαζόμενους, δίχασαν τον λαό, έσπειραν φτώχεια και ανεργία για να εφαρμόσουν το «δόγμα του σοκ» στην κοινωνία.

Απεμπόλησαν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, μαγείρεψαν το δημόσιο χρέος εξαπατώντας τους περισσότερους των ευρωπαίων εταίρων για να σώσουν τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες, αποδέχτηκαν την υποταγή στο «αγγλικό» αποικιακό δίκαιο, έβγαλαν στο σφυρί την περιουσία του ελληνικού λαού.

Με τον αέρα της ασυγκράτητης προέλασης, οι «ηγέτες» της Ευρώπης (μαριονέτες της ευρωελίτ) και με την ευχάριστη συνήθεια του ξεφτιλίσματος των κουίσλινγκ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, νόμισαν πως θα πετύχαιναν τους στόχους τους ανεξάρτητα από την δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού.

Λογάριασαν όμως για άλλη μια φορά, λάθος! Υποτίμησαν (απαράδεκτοι μαθήσεως…) το φρόνημα ενός λαού που με τρύπια παπούτσια πήρε τα βουνά για να χτυπηθεί με υπερδυνάμεις και που αργότερα -χωρίς ούτε σφεντόνα- ξεκίνησε να πολεμά ανίκητους μέχρι τότε στρατούς.

Δεν υπολόγισαν, πως ο μπαμπούλας της απειλής εξόδου από το ευρώ, θα τους γύρναγε μπούμερανγκ, καθότι καλώς ή κακώς ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ και ούτε μπορεί να αλλάξει η Συνθήκη, ώστε να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους. Τους αρέσει – δεν τους αρέσει, η Ελλάδα είναι ΙΣΟΤΙΜΟΣ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ του ευρώ και αν προβούν σε παράνομες πράξεις (όπως η νομισματική ασφυξία) η ελληνική κυβέρνηση θα απαντήσει με ανάλογα αντίμετρα που θα διασφαλίσουν την καθημερινότητα των πολιτών.

Στις 5 Ιούλη λοιπόν, θα γραφτεί άλλη μια χρυσή σελίδα στην ιστορία του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού και θα ακουστεί σε όλη την Ευρώπη η ιαχή του εργατικού κινήματος, τo κάλεσμα για την μεγάλη αντεπίθεση και την ανατροπή.

Τα εκατομμύρια των ευρωπαίων πολιτών που όλους αυτούς τους μήνες με ογκώδη συλλαλητήρια εκφράζουν όχι μόνο την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό αλλά και την ελπίδα τους πως ο αγώνας μας αυτός να συνεχιστεί μέχρι τέλους,
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ που πραγματικά αξίζει να ζούμε.

ΥΓ.
Στις 26 Γενάρη, άλλαξα τον τίτλο του blog μου, και τον έκανα: «Κάναμε το πρώτο βήμα, πάμε για το δεύτερο»…
Να ‘το λοιπόν που έρχεται!

ΥΓ2
Ζούμε ιστορικές στιγμές.
Είμαι σίγουρος πως κάποτε στο μέλλον θα μας ρωτάνε: «Εσύ τι έκανες εκείνες τις ημέρες;»
Και εμείς θα πρέπει με περηφάνια να μπορούμε να λέμε: «Αγωνίστηκα με όλες μου τις δυνάμεις για τη νίκη του λαού μας».

Advertisement

Ευρωπαϊκή πορεία.

Η ευρωπαϊκή πορεία είναι -ναι μεν- το ζητούμενο, αλλά αφού πρώτα δώσουμε την μάχη για να την διορθώσουμε.

Η ευρωελίτ με τις νεο-φιλελεύθερες εμονές της, οδηγεί την Ευρωπαϊκή Ένωση στην διάλυση.

Όποιος λοιπόν θέλει «ευρωπαϊκή πορεία» ας ετοιμάζεται για αγώνες και καλά κάνει που αρχίζει -έστω και όψιμα- να μαθαίνει να κατεβαίνει στους δρόμους.

Μόνος ρεαλιστικός δρόμος, η ρήξη με την ευρωελίτ.

Στην  συγκέντρωση που καλέστηκε στο Σύνταγμα την Τετάρτη το βράδυ, προσωπικά θα πάω, αλλά με έναν και μόνο σκοπό:

Την αποδυνάμωση του κλίματος φόβου που θέλουν κάποιοι να επιβάλουν στον ελληνικό λαό, ώστε να αποτραπεί η ρήξη της ελληνικής κυβέρνησης με την ευρωελίτ.

Δεν θα πάω φυσικά ούτε για να στηρίξω τις 47 σελίδες της κυβερνητικής πρότασης, ούτε για να παζαρέψω το 0,25% του πρωτογενούς πλεονάσματος, ούτε για να πανηγυρίσω την εκποίηση της περιουσίας του ελληνικού λαού που περιλαμβάνεται σε αυτήν την συμβιβαστική πρόταση.

Αντιλαμβάνομαι το όλο σκηνικό, ως «μια παράσταση που έπρεπε να παιχτεί», με σκοπό να έχουμε ακόμα μεγαλύτερο ηθικό πλεονέκτημα, μετά την (κατά τη γνώμη μου, αναπότρεπτη) ρήξη. Το βλέπω σαν ένα άλλο ακόμα στοιχείο επιβεβαίωσης της εχθρικής προς τον ελληνικό (και όχι μόνο…) λαό από τη μεριά μιας ευρωελίτ που έχει εκτροχιάσει την Ενωμένη Ευρώπη από την κατεύθυνση της ισότιμης συνύπαρξης των λαών της.

Μετά τα αμέτρητα «λάθη» των δύο πρώτων Μνημονίων, οι ίδιοι τεχνοκράτες συνεχίζουν να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως αυθεντίες για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και απανάπτυξης που έχει χτυπήσει ολόκληρη την Ευρώπη, ιδιαίτερα τις περιφερειακές χώρες και σε εξαιρετικό βαθμό την Ελλάδα.

Μετά την οφθαλμοφανή (και από τους ίδιους πλέον παραδεκτή!) αποτυχία να ρυθμίσουν με το νεοφιλελεύθερο τσεκούρι το τεράστιο χρέος που κρέμεται συνολικά πάνω από την Ευρώπη, το μόνο που ενδιαφέρει πλέον την ευρωελίτ είναι να αποτρέψει την στροφή προς την Αριστερά της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ο πόλεμος ενάντια στην χώρα μας, είναι ο πόλεμος ενάντια στην Δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα, το εργατικό κίνημα.

Ο στόχος της ευρωελίτ είναι ένας:

Να ηττηθεί η Αριστερά στην Ελλάδα, είτε με την ανατροπή της, είτε με τον εξευτελιστικό συμβιβασμό της.

Δεν υπάρχει «οικονομοτεχνική διαφορά». Υπάρχει μία ακραία πολιτική αντίθεση – άρα δεν υπάρχει καμία υποτιθέμενη «πολιτική λύση»! Ή θα τους νικήσουμε ή θα μας ισοπεδώσουν.

Σε αυτή την ιστορική στιγμή ο ελληνικός λαός θα είναι αυτός που θα πει το μεγάλο «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» που –όπως και το προηγούμενο το ‘40- θα σημαίνει αγώνες, θα σημαίνει στερήσεις, θα σημαίνει θυσίες. Έτσι όμως είναι τα «ΟΧΙ» και γι’ αυτό αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της συλλογικής μας συνείδησης στην οποία με περηφάνια ανατρέχουμε στα «δύσκολα».

Οι αγώνες του λαού μας ορθώθηκαν με τα μεγάλα «ΟΧΙ».
Οι θυσίες που ζητήθηκαν για τα «ΝΑΙ» πήγαν χαμένες.
Τα «ΝΑΙ» τα παίρνει το …Ποτάμι…

Τα «ΝΑΙ», τις μεταλλαγμένες «συνταγές», τα Ζάππεια, τις «απαγκιστρώσεις», τα «δεν υπάρχει άλλη λύση», τα έφτυσε η Ιστορία και τα έστειλε στο περιθώριο, όχι από άκρατη αγωνιστική διάθεση του λαού, αλλά γιατί διέλυσαν την κοινωνία, διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις, πτώχευσαν τα λαϊκά στρώματα, καταρράκωσαν τους μικρομεσαίους, επιβράβευσαν τους πραγματικούς ενόχους και ξεθώριασαν την ελπίδα.

Η Αριστερά έχει μία μόνη εντολή από την Ιστορία:

Να δρομολογήσει την ασφαλέστερη πορεία ώστε το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού και να γίνει το παράδειγμα για το αυριανό «ΟΧΙ» των ευρωπαϊκών λαών.

ΥΓ.

Είναι η τελευταία φορά που ανέχομαι τον εξευτελισμό του «καλέσματος από facebook»…