Η «ακίνητη» αιτία για την οποία ο Τσίπρας έκανε καλοκαιρινές εκλογές.

Όταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης το ξέκοψε τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου στη Βουλή, πως «αυτή η ανωμαλία του να στηρίζει η αντιπολίτευση την κυβέρνηση, πρέπει να τελειώνει» και όταν ο Τσίπρας διαπίστωσε πως η κοινοβουλευτική δύναμη της συμπολίτευσης περιοριζόταν στις 118 έδρες, είχε δύο επιλογές:

Α) Να κάνει κυβέρνηση μαζί με τους άλλους ευρωλιγούρηδες, γερμανοτσολιάδες (ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ).

Β) Να πάει σε εκλογές-εξπρές, άμεσα, ώστε να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τις εκλογικές απώλειες του νέο-μνημονιακού ερειπίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι προφανές πως ακόμα και ο πιο … «καμένος» θα θεωρούσε αδύνατη και μακρινή την πιθανότητα το μνημονιακό ασκέρι του Τσίπρα να συγκεντρώσει στην επόμενη Βουλή έστω τους 118 νενέκους που διέθετε σε αυτήν.
Παρόλα αυτά, ο Τσίπρας επέλεξε να πάει σε εκλογές, μετά τις οποίες –στο καλύτερο για τον ίδιο σενάριο- θα βρεθεί να συγκυβερνήσει με τους ίδιους μερκελιστές που θα συγκυβερνούσε και τώρα, αλλά όντας πολύ πιο ανίσχυρος!

Και το ερώτημα είναι γιατί;

Μια απάντηση είναι «από …δημοκρατική ευαισθησία».
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να σπαταληθεί καμία λέξη πάνω σε αυτή την υπόθεση.
Όπως λένε και στα Μαθηματικά: Απορρίπτεται ως απαράδεκτη!

Οπότε η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί στην απόφαση του Τσίπρα να πάει σε αντιδημοκρατικές καλοκαιρινές εκλογές-εξπρές, είναι πως οι συνέπειες της διαδρομής (Α – άμεση συγκυβέρνηση με τα άλλα σκυλάκια του Σόιμπλε) θα είχε στο τέλος ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ για την ηγετική γκρούπα του ψευτο-ΣΥΡΙΖΑ.

Αν συγκυβερνούσε τώρα με τους «αρχιερείς της Διαπλοκής» θα έχανε ο Τσίπρας την δυνατότητα να σερβίρει στο λαό, το τελευταίο του ψέμα, ως επαγγελματίας ψεύτης: Το κτύπημα της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Αυτό θα οδηγούσε όχι μόνο σε περεταίρω συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής του δύναμης, αλλά θα έπρεπε με αυτούς τους όρους να πάει σε ένα Συνέδριο όπου πλέον θα ήταν σχεδόν σίγουρη η αλλαγή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και η απώλεια του κόμματος.

Έπρεπε οπωσδήποτε να γίνουν δύο πράγματα:
1) Να μην γίνει το προγραμματισμένο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη.
2) Να αναγκαστούν να αποχωρήσουν από το κόμμα όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν στις συνεδριακές πολιτικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τα δύο αυτά μαζί, μόνο με έναν τρόπο μπορούσαν να επιτευχθούν: Με καλοκαιρινές εκλογές!

Τώρα βέβαια, κάποιος αφελής, θα έθετε το ερώτημα:
– Μα αξίζει να θυσιάσει ο Τσίπρας μια δεδομένη πρωτιά σε αυτήν την Βουλή, η οποία θα του εξασφάλιζε την ηγεσία (ως πρώτο κόμμα) μιας κυβέρνησης που με την στήριξη 220 βουλευτών θα ολοκλήρωνε την τετραετία άνετα και παρά τις όποιες ενδεχόμενες απώλειες; Και όλα αυτά για να μην χάσει ένα κόμμα, που ούτως ή άλλως ούτε ριζοσπαστικό, ούτε αριστερό είναι πλέον, αλλά μάλλον το …αντίθετο;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, είναι: Το κόμμα δεν είναι μόνο όνομα και ιδέες, είναι και ακίνητα και συγκεκριμένα το 7όροφο κτήριο που στεγάζει τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Ένα κτήριο περίπου 1200 τ.μ. αντικειμενικής αξίας περίπου τριών εκατομμυρίων ευρώ.
Το κτήριο αυτό, αγοράστηκε το 1987 από την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ) μετά την διάσπαση του ΚΚΕ(εσ). Συγκεκριμένα μάλιστα, τις υπογραφές στην συμβολαιογραφική πράξη τις είχαν βάλει ο μακαρίτης ο Λεωνίδας Κύρκος και ο πολιτικός μακαρίτης Φώτης Κουβέλης (κάποιοι λένε πως ακόμα διεκδικεί την ιδιοκτησία, ιδιαίτερα μετά την διάσπαση της ΔΗΜΑΡ).
Αγοράστηκε με τραπεζικό δάνειο και αποπληρώθηκε με την συνδρομή όλων των μελών μέσω των εισφορών τους. Χρησιμοποιήθηκε μάλιστα και ως υποθήκη για την πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό, σε εποχές δύσκολες για το κόμμα.
Μετά την σύμπραξη των Φλωράκη-Κύρκου και την δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς, το κτήριο πέρασε στον νεοϊδρυθέντα φορέα, όπου και παρέμεινε, μέχρις ότου το 2012 αυτοδιαλύθηκε ο Συνασπισμός και έτσι το ακίνητο πέρασε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν λοιπόν ο Τσίπρας έχανε το κόμμα ( ένα έτσι κι αλλιώς αχρείαστο σε αυτόν κόμμα, αφού έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως τόσο από τις ιδέες όσο και από το περιεχόμενό του) θα έχανε και το κτήριο της Κουμουνδούρου, στο οποίο πολύ σύντομα η ταμπέλα θα αλλάξει και θα αναγράφει το νέο όνομα που θα βαφτίσει το ευρωδουλικό του έκτρωμα.

Όλος λοιπόν ο καυγάς αυτών των εκλογών, από την μεριά του ψευτο-ΣΥΡΙΖΑ έναν μόνο σκοπό έχει: Το πάπλωμα!

Advertisement

Μονόδρομος είναι μόνο η κατάργηση των Μνημονίων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την οβιδιακή του μεταμόρφωση στις 13 Ιούλη, δηλώνει πως «Απ’όλες τις λύσεις που του προτάθηκαν επέλεξε την καλύτερη, δηλαδή την αποδοχή του νέου Μνημονίου».

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όλους τους πολίτες που θα κληθούν να κάνουν την κρίσιμη επιλογή για το ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει η χώρα, είναι ότι η επιλογή της υποταγής στα Μνημόνια ΔΕΝ αποτελεί βιώσιμο δρόμο για τη χώρα, καθότι:

1) Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας διεθνούς φήμης οικονομολόγος δεν ποντάρει ούτε ένα σεντς στο ότι θα καταφέρει να «βγει» το πρόγραμμα της δανειακής σύμβασης. Τόσο όσον αφορά την δυνατότητα να συγκεντρωθούν τα 50δις που προβλέπονται στο «Ταμείο Δημόσια Περιουσίας», όσο και για την αδυναμία να βρεθεί πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που θα μπορέσει να εφαρμόσει τις μνημονιακές διατάξεις που προβλέπονται.

2) Η δανειακή σύμβαση έχει τριετή διάρκεια και τελειώνει στις 31 Αυγούστου του 2018.
Είναι προφανές πως με το χρέος, τότε, γύρω στο 210% του ΑΕΠ (σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ), δεν θα είναι δυνατόν να βρεθεί χρηματοδότηση από τις Αγορές.

Οι υποσχέσεις των δανειστών περί «επιμήκυνσης», δεν θα αλλάξουν αυτή την τραγικά αποτρεπτική για τις Αγορες, σχέση χρέους/ΑΕΠ.
Άρα ήδη από τις αρχές του 2018 θα έχουμε τις ίδιες συζητήσεις που είχαμε εφέτος, για την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου(4) για την χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους κατά την επόμενη περίοδο μέχρι, ας πούμε, το 2021. Μόνο που τότε, με μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες (γύρω στα 100 δις) και χωρίς πιά τίποτα άλλο να ξεπουληθεί από μια χώρα και ένα λαό ρημαγμένο, το Μνημόνιο-4 θα έχει πολύ πιο δυσβάσταχτους όρους.
Η προοπτική αυτή, η αδυναμία υπογραφής νέου Μνημονίου, θα οδηγήσει τις ελληνικές τράπεζες στην ολική απαξίωση και στην κατάρρευσή τους, αρκετούς μήνες πριν τον Σεπτέμβρη του 2018.

Το συμπέρασμα είναι πως, ακόμα κι αν καταφέρουν να εφαρμόσουν το τρίτο Mνημόνιο, η χώρα, ο λαός και οι τράπεζες θα έχουν πτωχεύσει ολοκληρωτικά μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2018.

Αυτή είναι λοιπόν η «καλύτερη λύση» που επέλεξε ο Τσίπρας: Η ολική καταστροφή και η πτώχευση της χώρας και του ελληνικού λαού.
Με δεδομένη λοιπόν αυτήν την προοπτική, η μόνη σωστή απάντηση του ελληνικού λαού είναι να δημιουργηθεί άμεσα ένα ενωτικό και όσον το δυνατόν ευρύτερο αντιμνημονικό Μέτωπο που να συσπειρώνει όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις που επιθυμούν να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της χώρας.

Ένα Μέτωπο το οποίο θα βάλει άμεσο στόχο την διακυβέρνηση της χώρας για να την οδηγήσει στον δρόμο της
– Κατάργησης των Μνημονίων
– Ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας
– Ανάκτησης του ελέγχου της οικονομίας και της νομισματικής πολιτικής
– Αποκατάστασης της Δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
– Ανασυγκρότησης της παραγωγικής ικανότητας της χώρας
– Διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους
– Ελάφρυνσης του λαού από τις επιπτώσεις των Μνημονίων (χρέη, ανεργία κ.α.)

Για να γίνουν όλα αυτά όμως, πρέπει το Μέτωπο να έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε σαν ιδέα η σκέψη να μπει στη Βουλή για να κάνει …αντιπολίτευση. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάποιοι βουλευτές θα λένε ΟΧΙ στις ψηφοφορίες και οι μνημονιακές διατάξεις θα περνάνε με 200 ψήφους!
Κανέναν δεν πρέπει να ενδιαφέρει μια τέτοια προοπτική. Για τέτοια καραγκιοζιλίκια υπάρχει ήδη το ΚΚΕ. Δεν χρειάζεται ο ελληνικός λαός ένα «δεύτερο ΚΚΕ» που να διοργανώνει περατζάδες Ομόνοια-Σύνταγμα μέχρι να …πέσει ο καπιταλισμός!

Η χώρα χρειάζεται μια Αντιμνημονιακή Κυβέρνηση και στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να γίνουν ως προεργασία προς τις εκλογές οι καλύτερες επιλογές, τόσο ως πολιτικές θέσεις, όσο και ως πρόσωπα για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκλογική διείσδυση του Μετώπου στην Κοινωνία.
Κάθε διαφορετική επιλογή, ακόμα κι αν έχει καλοπροαίρετα κίνητρα ή κριτήρια, που δεν θα βάζει ως βασικό στόχο την άμεση απελευθέρωση της χώρας μέσω τις επικράτησης στις εκλογές, θα είναι εγκληματικά λαθεμένη.

Δεν πρέπει να γίνουν υποχωρήσεις σε στόχους ή σε βασικές αρχές.
Πρέπει όμως να υπάρξει ανοχή και ελαστικότητα στην αποδοχή των δυνάμεων που θέλουν να συμμετάσχουν στο Μέτωπο.
Και πάνω απ’ όλα πρέπει να παραμεριστούν προσωπικές επιδιώξεις ώστε επικεφαλής να αναδειχτεί το πρόσωπο που θα εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν καλύτερη εκλογική αποτελεσματικότητα του Μετώπου.

Φυσικά, παρόλα τα εξαιρετικά σφιχτά χρονικά περιθώρια που τίθενται εκ των πραγμάτων από τις -αντιδημοκρατικής σύλληψης- εκλογές εξπρές, πρέπει με όσο το δυνατόν καλύτερες δημοκρατικές διαδικασίες είναι εφικτό, να συμπληρωθούν τα τοπικά ψηφοδέλτια αλλά και να οργανωθούν οι ομάδες στήριξης του προεκλογικού αγώνα.
Δεν πρέπει μέσα στα ψηφοδέλτια να βρουν χώρο να ανακυκλωθούν άτομα που πρόδωσαν ή που στήριξαν την προδοσία της νίκης του Γενάρη και του θριάμβου του Ιούλη.

Ο ελληνικός λαός έχει επιλέξει, πριν μόλις δύο μήνες σε ποσοστό 61,3%, να αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια καθυπόταξής του στην πολιτική της λιτότητας του λαού και της διάλυσης της χώρας.
Δεν εκβιάστηκε πριν δύο μήνες, δεν υποτάχτηκε, δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μας. Το ίδιο θα κάνει και τον Σεπτέμβρη.
Η νίκη του Σεπτέμβρη θα είναι ακόμα πιο εκκωφαντική και αυτή τη φορά θα είναι και η τελική μάχη.
Τον Σεπτέμβρη η Ελλάδα γυρίζει οριστικά και αμετάκλητα σελίδα.
Όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να προδώσουν τον αγώνα του λαού, αυτός θα τους σβήσει από τον πολιτικό χάρτη, όπως έκανε με όλους όσοι μέχρι τώρα ψήφισαν Μνημόνια.

Τον Σεπτέμβρη απελευθερώνουμε την Ελλάδα.

Ο χαρακτήρας και ο ρόλος του επικείμενου Αντιμνημονιακού Μετώπου.

Από τη στιγμή που έχουν πλέον αποφασιστεί ετούτες οι εκλογές-εξπρές, είναι αυτονόητο πως η επιδίωξη των λαϊκών δυνάμεων πρέπει να είναι μία και μοναδική:

Να δοθεί μια συντριπτική απάντηση σε εκείνους που νομίζουν ότι ο ελληνικός λαός φοβήθηκε και υποτάχτηκε στη θέληση των Ευρωναζί και των ντόπιων ρουφιάνων τους.

Και η απάντηση αυτή μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από ένα ελπιδοφόρο, συσπειρωτικό και νικηφόρο, πλειοψηφικό μέτωπο αντιμνημονιακών και δημοκρατικών δυνάμεων. Ένα μέτωπο που θα διεκδικήσει, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιτυχία, την εντολή του ελληνικού λαού να κυβερνήσει και να οδηγήσει τη χώρα στο δρόμο της απελευθέρωσης από τα δεσμά του χρέους και των αποικιοκρατικών μνημονίων.

Για να έχει το μέτωπο αυτά τα νικηφόρα χαρακτηριστικά, πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταφέρει να εξυψώσει το φρόνημα των πολιτών, ώστε να δώσουμε όλοι μαζί τον απελευθερωτικό αγώνα που είναι απαραίτητος να διεξαχθεί, για να μπορέσει η Ελλάδα να ελπίζει σε προκοπή, ευημερία και αξιοπρέπεια του λαού της, μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Για να γίνει κάτι τέτοιο:

Πρώτο βήμα είναι η διαγραφή όλων των μνημονιακών νόμων που εφαρμόστηκαν κατά παραγγελία των δανειστών από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι σήμερα.

Δεύτερο, να προωθηθεί η ανάπτυξη ενός παράλληλου νομισματικού συστήματος πληρωμών, βασισμένο σε χρεωστικές κάρτες, ώστε να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι συναλλαγές κατά την φάση της ρήξης με τους τοκογλύφους. Όλες οι οικογένειες και οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν από μια τέτοια κάρτα και όλες οι συναλλαγές θα πρέπει να γίνονται μέσω (και αποκλειστικά) αυτών.

Τρίτο, πρέπει να κοινωνικοποιηθούν όλες οι τράπεζες και να χρησιμοποιηθεί η Δημόσια Περιουσία σαν εγγύηση για να στηριχτεί στις διεθνείς αγορές το νέο εθνικό νόμισμα της χώρας.

Τέταρτο, να καταγγελθεί το χρέος ως παράνομο, επαχθές και απεχθές, όπως έχει κρίνει η Επιτροπή της Βουλής και να αποφασιστεί η παύση εξυπηρέτησής του, μέχρις ότου μια διεθνής επιτροπή να αποφανθεί πιο μέρος του θα πρέπει να διαγραφεί, ώστε να είναι νόμιμο και βιώσιμο.

Πέμπτο, πρέπει να προκηρυχτεί δημοψήφισμα με ερώτημα την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη ή την διατήρηση και των δύο νομισμάτων. Αυτό είναι σημαντικό για να νομιμοποιηθεί μέσα από την λαϊκή εντολή, η καταγγελία μιας συνθήκης δεσμευτικής για τη χώρα.

Έκτο, πρέπει να εγγυηθεί η Πολιτεία ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προς όλους τους πολίτες, αλλά και να προσληφθούν όλοι οι άνεργοι ως συμβασιούχοι, για την παροχή κοινωνικού έργου και υπηρεσιών. Είναι βασικός στόχος η ανεργία να πέσει άμεσα στο μηδέν.

Έβδομο, αλλά επίσης σημαντικό βήμα, πρέπει να είναι η άρση των συνεπειών που προκάλεσε στην κοινωνία η εφαρμογή των μνημονίων και συγκεκριμένα η διαγραφή όλων των χρεών που δημιουργήθηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα προς τράπεζες, εφορία, ταμεία, καθώς και όλων των προστίμων που έχουν καταλογιστεί σε φυσικά πρόσωπα με εισόδημα τις 20.000 ευρώ και κάτω. Πρέπει επίσης να δοθεί γενική σεισάχθεια/διαγραφή χρεών μέχρι του ύψους των 100.000 ευρώ, ώστε η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα να μπορέσει να λειτουργήσει σε ένα νέο περιβάλλον, απαλλαγμένο από τα βάρη που έχουν συσσωρευτεί και έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος των μικροεπαγγελματιών στο περιθώριο της οικονομίας.

Με αυτές τις προϋποθέσεις το 90% του ελληνικού λαού θα αγωνιστεί ολόψυχα στο πλευρό της Κυβέρνησης Εθνικής Απελευθέρωσης. Έτσι θα είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός για κάθε θυσία ώστε να προστατέψει το μέλλον της χώρας και των παιδιών του από την σκλαβιά που του ετοίμαζαν τα ντόπια τσιράκια των Ευρωναζί.

Τη μάχη αυτή θα την δώσουμε μαζί με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, τους οποίους κάθε μέρα τους σφίγγει όλο και περισσότερο η μέγγενη του χρέους και της λιτότητας στην οποία τους έχουν βάλει οι Ευρωναζί. Η αλληλεγγύη τους προς τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, πρέπει να θεωρείται δεδομένη και θα εκφραστεί με όλους τους τρόπους. Ο αγώνας του ελληνικού λαού θα είναι και ο κοινός αγώνας των λαών της Ευρώπης.

Αν το Αντιμνημονιακό Μέτωπο υποσχεθεί και πραγματοποιήσει τα παραπάνω μέτρα με σύνεση, υπευθυνότητα και γνώση, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην καταφέρει να επιτύχει τους βασικούς του στόχους.

Χωρίς τον βραχνά του χρέους, με μια κοινωνία απελευθερωμένη, γεμάτη ελπίδα και όρεξη για δημιουργία, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας θα είναι τόσο γρήγορη, που μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο ελληνικός λαός θα ευημερεί σε συνθήκες αξιοπρέπειας και δημοκρατίας, όπως αξίζει σε όλους τους λαούς που ξέρουν να μάχονται και να κατακτούν την ελευθερία τους.

Τσολάκογλου-Τσίπρας μια ενδιαφέρουσα σύγκριση.

Ο Ήρωας

Ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ο Γεώργιος Τσολάκογλου συμμετείχε στις κυριότερες μάχες στους Βαλκανικούς Πολέμους (Ελασσόνα, Σαραντάπορο, Γιαννιτσά, Λαχανάς, Δεμίρ Ισάρ, Άνω Τζουμαγιά ) και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο μέτωπο του Στρυμόνα.
Το 1940 ως αντιστράτηγος διοικούσε το Γ΄ Σώμα Στρατού. Συνέβαλε στην πλήρη νίκη επί των Ιταλών κατά τη μάχη του Μόραβα, εκτελώντας με επιτυχία έναν παράτολμο ελιγμό και παρά τους δισταγμούς των ανωτέρων του.

Όταν «έσκιζε» τις συνθηκολογήσεις.

Πριν εκδηλωθεί η παραπάνω ιταλική επίθεση, σε μία ειδική σύσκεψη αντιστρατήγων που είχε γίνει στην Αθήνα, ο ίδιος ο Τσολάκογλου είχε ταχθεί υπέρ της πάσης θυσίας συνέχισης του αγώνα «Δεν υπάρχει περίπτωση Έλληνας αξιωματικός να υπογράψει ποτέ την παράδοση της χώρας μας. Θα αγωνιστούμε όλοι, μέχρι να χυθεί και η τελευταία σταγόνα ελληνικού αίματος», όπως είχε τοποθετηθεί παρά το ενδεχόμενο μιας γερμανικής εισβολής, η οποία ήδη διαφαίνονταν στον ορίζοντα.

Η προδοσία και η υπογραφή της συνθηκολόγησης.

Μετά την επίθεση όμως των Γερμανών κατά της Ελλάδας, ο Τσολάκογλου, συμβουλευόμενος άλλους ανώτερους αξιωματικούς του Στρατού, έλαβε την απόφαση, παρά την αντίθεση του Γενικού Επιτελείου, να υπογράψει συνθηκολόγηση με τους εισβολείς, κρίνοντας πως κάθε αντίσταση προς τους κατακτητές θα ήταν μάταιη και οδυνηρή.

Το τέλος.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο Τσολάκογλου συνελήφθη και φυλακίσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Παραπέμφθηκε το 1945 σε Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για προδοσία εν καιρώ πολέμου και παράνομη συνθηκολόγηση με τον εχθρό.
Κατά την απολογία του, δήλωσε:

«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν’ αφήσω να συνεχισθεί ο αγών και να γίνει ολοκαύτωμα, ή υπακούοντας εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν’ αναλάβω την πρωτοβουλία της συνθηκολογήσεως… «Τολμήσας» δεν υπολόγισα ευθύνες… Μέχρι σήμερον δεν μετανόησα για το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνεια.»

Καταδικάστηκε σε θάνατο, η ποινή του όμως μετατράπηκε σε ισόβια. Πέθανε από λευχαιμία τρία χρόνια μετά, το 1948.

Μετά από την ιστορική αυτή υπενθύμιση, ας μην απορήσει κανείς όταν οι νέο-μνημονιακοί Γενίτσαροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, στο άκουσμα του ονόματος του Τσολάκογλου, νιώθουν πλέον μια ιδιαίτερη συμπάθεια για αυτόν τον …«τόσο παρεξηγημένο και αδικημένο αγωνιστή»…

Η Δημοκρατία και το δόγμα της ανεξάρτητης Κεντρικής Τράπεζας.

Το όλο οικοδόμημα του ευρώ βασίζεται σε μια κωδικοποιημένη θέση που έχει καταστεί δεσμευτική με την Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με την οποία η Κεντρική Τράπεζα, η οποία κατέχει την απόλυτη κυριαρχία στις νομισματικές πολιτικές, δεν δύναται ούτε καν να λάβει συμβουλές από μεμονωμένα κράτη μέλη της ΟΝΕ ή ακόμα και από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.

Έχει επανειλημμένως λεχθεί ότι μια τέτοια επιλογή είναι αντίθετη προς το Σύνταγμα της χώρας μας τόσο γιατί αποτελεί μεταβίβαση της κυριαρχίας του κράτους και όχι μόνον περιορισμό της ιδίας αλλά και επειδή το Σύνταγμα ορίζει ότι η Πολιτεία θα πρέπει να παρακολουθεί, να συντονίζει και να ρυθμίζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι ο ελεγχόμενος, αντίθετα, ο ρόλος του είναι αυτός του ανεξάρτητου ελεγκτή, ενώ τα κράτη δεν διαθέτουν ετούτη την εξουσία.

Δεν θα ήθελα να παραμείνω σε θέματα συνταγματικού δικαίου, ούτε να μπω σε θέματα οικονομικής ανάλυσης, των υπέρ και των κατά που μπορεί να αποφέρει η απώλεια της εθνικής νομισματικής κυριαρχίας. Επιθυμώ να εξετάσω εδώ, από πολιτική άποψη τους λόγους για τους οποίους αρκετοί Ευρωπαίοι πολίτες αποδέχονται ή στηρίζουν την επιλογή της ανεξαρτησίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζα.

Με το κλασσικότερο των επιχειρημάτων, υποστηρίζεται ότι η πολιτική τάξη είναι διεφθαρμένη και πελατειακή και, ως εκ τούτου, κατά κανόνα χρησιμοποιεί τα χρήματα για την διαιώνιση της παραμονής της στην εξουσία. Γι’ αυτό το λόγο, αν αντίθετα τα χρήματα βρίσκονται υπό τον έλεγχο ενός ανεξάρτητου Τρίτου, τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει και έτσι το πρόβλημα ούτε καν υφίσταται.

Αλλά ποιος πιστεύει πραγματικά ότι αυτό το επιχείρημα είναι ορθολογικό; Πού βασίζεται ένα τέτοιο συμπέρασμα; Για ποιο λόγο ένας Τρίτος, στον οποίον έχει παραχωρηθεί η νομισματική κυριαρχία, θα είναι σώνει και καλά, ηθικά ανώτερος από τους εκλεγμένους πολιτικούς αντιπροσώπους; Γιατί θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι αυτός ο Τρίτος θα ενεργεί σύμφωνα με το Δημόσιο Συμφέρον και όχι σύμφωνα με τα δικά του συμφέροντα;
Αυτά είναι ερωτήματα τα οποία δεν μπορεί να απαντηθούν, καθότι η ανθρώπινη φύση έχει εγγενώς την τάση προς τον εγωισμό και άρα ο κίνδυνος απόκλισης από την πρόταξη του Δημοσίου Συμφέροντος είναι παρόμοια και στις δύο περιπτώσεις. Η εγωιστική συμπεριφορά δεν είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται στους πολιτικούς, αλλά είναι διάχυτη.
Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται πως η εγωιστική συμπεριφορά αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό ιδιαίτερα για τους τραπεζίτες, ενώ αντίθετα μεταξύ των πολιτικών εμφανίζονται, που και που, περιπτώσεις ανιδιοτελών ανθρώπων.

Η επιλογή μιας ανεξάρτητης Κεντρικής Τράπεζας, με δεδομένη την αντισυνταγματικότητα της, έχει και ένα άλλο προφανές αρνητικό επακόλουθο. Η λέξη Δημοκρατία σημαίνει άραγε κάτι σήμερα; Και καλά, ένας πολιτικός όσο διεφθαρμένος και να είναι και παρά τις διάφορες ασυλίες, υπόκειται στον έλεγχο τόσο της δικαστικής εξουσίας (η ΕΚΤ, ακόμα και για λόγους τοπικής αρμοδιότητας, δεν τελεί υπό τον έλεγχο της Δικαιοσύνης των επί μέρους μελών) όσο και των ψηφοφόρων.
Ο δημοκρατικός έλεγχος, είναι εξ ορισμού ένα από τα μέσα εποπτείας της ορθής χρήσης της δημόσιας εξουσίας που παραχωρήθηκε στα θεσμικά όργανα μέσω της λαϊκής ψήφου. Αντίθετα, η Κεντρική Τράπεζα έχει πάρει διαζύγιο απ’ όλα αυτά και δεν υπόκειται σε κανένα δημοκρατικό έλεγχο. Μια τόσο μεγάλη και ανεξέλεγκτη συγκέντρωση ισχύος, θα έβαζε σκέψεις σε πολλούς, αν όχι σε όλους, να την εκμεταλλευτούν.

Ως εκ τούτου ή πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι πως ο κεντρικός τραπεζίτης είναι ένας μεγάλος ευεργέτης της ανθρωπότητας και ουδέποτε θα έβαζε άλλα συμφέροντα πάνω από το κοινό καλό, ή θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, δεδομένης της ανθρώπινης φύσης, μπορεί και να μην είναι καθόλου έτσι, και στη συνέχεια η επιλογή μας να αποδειχτεί παράφρων. Καθότι, ενώ μπορούμε να στείλουμε στο σπίτι του έναν διεφθαρμένο πολιτικό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να περιορίσουμε ή να κατευθύνουμε την εξουσία της Κεντρικής Τράπεζας, διότι αυτή είναι κυρίαρχη και ανεξάρτητη. Το ίδιο μάλιστα ισχύει ακόμα και με τους τοπικούς τοποτηρητές της Κεντρικής Τράπεζας, όπως για παράδειγμα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, ο οποίος έχει ανεξαρτησία και ασυλία μεγαλύτερη ακόμα και από τους ανώτατους πολιτειακούς παράγοντες.

Στην ουσία, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μας έχουν επιβάλει την άποψη ότι, προκειμένου να περιοριστεί η σπατάλη και η διαφθορά, είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε τη Δημοκρατία. Έτσι, θα ήταν σαν να λέμε ότι, σε περίπτωση αύξησης του οργανωμένου εγκλήματος, θα πρέπει να θεωρείται δικαιολογημένη η κατάργηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του ανθρώπου ώστε να αποκατασταθεί η τάξη. Είναι μια άποψη πραγματικά επικίνδυνη. Η ελευθερία έχει ένα κόστος, αλλά είναι αναμφίβολα το υψηλότερο επίτευγμα του πολιτισμού μας και με κανένα τρόπο δεν πρέπει να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης μπορεί να δικαιολογήσει τον ακρωτηριασμό της.

Το ευρώ, με τις υπάρχουσες αντιδημοκρατικές δομές που το υποστηρίζουν, δεν μπορεί ούτε να εξυπηρετήσει ούτε να εγγυηθεί το κοινό συμφέρον των Ευρωπαίων πολιτών.

Η νομισματική πολιτική πρέπει να επιστρέψει υπό τον δημοκρατικό έλεγχο και υπό την λαϊκή κυριαρχία καθότι μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει θεσμικός έλεγχος σε μια από τις θεμελιώδεις υποδομές που εξυπηρετούν τόσο τις καθημερινές συναλλαγές όσο και τον οικογενειακό προγραμματισμό των πολιτών.

Ούτως η άλλως η ελευθερία και η δημοκρατία απαιτούν διαρκείς λαϊκούς αγώνες για την υπεράσπιση τους. Αναθέσεις σε ανεξέλεγκτους τρίτους, επιφέρουν πάντα απώλειες δικαιωμάτων και υποδούλωση.

Πως η κυβέρνηση του Μετώπου του ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, θα νικήσει τους εκβιασμούς.

Όταν οι Ευρωναζί ισχυρίζονται πως «δεν υπάρχει άλλη λύση» πέρα από την υποταγή και την κατάλυση της Δημοκρατίας, περιγράφουν και την «κόλαση» που θα επέφερε η άρνηση μιας χώρας να αποδεχτεί την μετατροπή της από κράτος σε αποικία χρέους:

– Αδυναμία εκτέλεσης της οποιαδήποτε συναλλαγής.
– Ανθρωπιστική και επισιτιστική κρίση.
– Κοινωνική εξέγερση, αναρχία, λεηλασίες, εμφύλιος πόλεμος.
– Ακυβερνησία, πολιτική ανωμαλία.

Στην ουσία δηλαδή, αν και η απειλή έχει οικονομική βάση (νομισματική ασφυξία), ο εκβιασμός εδράζεται σε μια κοινωνική και πολιτική απειλή!

Άρα ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί ο εκβιασμός είναι να παρθούν τα ανάλογα κοινωνικά και πολιτικά μέτρα, που σε συνδυασμό με κάποια τεχνικής φύσεως οικονομικά μέτρα, να ακυρώνουν στη πράξη τα απειλούμενα από τους Ευρωναζί αποτελέσματα, δηλαδή το χάος και την διάλυση της κοινωνίας.

Σε αυτή την κατεύθυνση, θα πρέπει να προταθούν μέτρα που θα μετατρέψουν δέκα εκατομμύρια πολίτες σε ανυποχώρητους αγωνιστές, που θα βγάλουν όλους και όλες στους δρόμους για να προστατέψουν την προσπάθεια του λαού μας ενάντια στις επιδιώξεις των Ευρωναζί.

1) ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ: Δηλαδή διαγραφή όλων των χρεών μέχρι 100.000 ευρώ προς τράπεζες, ταμεία, εφορία.

2) ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ: Όλοι οι άνεργοι να προσληφθούν άμεσα ως συμβασιούχοι στο Δημόσιο και να εργαστούν όπου κρίνεται ότι υπάρχει ανάγκη. Στην αγροτική παραγωγή, στον Τουρισμό, σε κοινωνικές υπηρεσίες, σε δημόσια έργα, στην περιφρούρηση της τάξης, την καθαριότητα κλπ. Η ανεργία πρέπει να πέσει την επόμενη ημέρα στο 0%!

3) ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΡΟΧΕΣ: Μετακινήσεις, ηλεκτρική ενέργεια (μέχρι 800KWh), ύδρευση, βασικά είδη διατροφής, θα παρέχονται δωρεάν σε όποιον τα χρειάζεται.

4) ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ: Όλες οι συναλλαγές θα γίνονται με κάρτες με την τροφοδοσία όλων των επιχειρήσεων και δημόσιων χώρων με τα σχετικά μηχανήματα. Οι κάρτες θα παραδίδονται στους πολίτες φορτωμένες με ένα δωρεάν αρχικό ποσό (πχ 300 ευρώ).

5) ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Όλες οι προοδευτικές κοινωνίες θα πρέπει να ενισχύσουν τον ελληνικό λαό στον αγώνα αυτό, ο οποίος θα δοθεί και για το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών. Χρήματα, μέσα, αγαθά από το υστέρημα απλών ανθρώπων αλλά και ριζοσπαστικών κυβερνήσεων, θα προσφερθούν σε μεγάλες ποσότητες. Η παγκόσμια αλληλεγγύη θα είναι ένα τσουνάμι που θα πνίξει τα σχέδια των Ευρωναζί.

Με αυτά τα πέντε μέτρα και την απαραίτητη οργάνωση του μηχανισμού διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων, σύσσωμος ο ελληνικός λαός θα στηρίξει με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα αυτήν την εθνική προσπάθεια της κυβέρνηση του Μετώπου του ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ και η νίκη θα είναι σίγουρα του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών.

Εμείς είμαστε λαός, αυτοί είναι νούμερα.

Δεν τους φοβόμαστε, δεν υποχωρούμε.

Τους διαγράφουμε!

ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ορίζει πλέον τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι παρενθέσεις έχουν ένα κακό: Ανοίγουν αριστερά και κλείνουν δεξιά…

Μετά την ολοκληρωτική ήττα που γνώρισε η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωναζί και την ασύντακτη υποχώρησή της, που οδήγησε στην ντροπιαστική συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου, η χώρα έχει παραδοθεί χωρίς όρους στα χέρια των δανειστών.
Η αποδοχή του δόγματος «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» από την φανφαρόνικη κυβέρνηση της «αριστεράς», οδήγησε τη χώρα σε έναν δρόμο υποταγής και τον ελληνικό λαό έρμαιο στις ορέξεις των Ευρωναζί
Δεν υπάρχουν πλέον, ούτε καν στα λόγια, «κόκκινες γραμμές» και δεν υπάρχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί πίεσης το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η «κυβέρνηση» των ανδρείκελων που, χωρίς ίχνος ντροπής και αίσθησης ιστορικής ευθύνης, συκοφαντούν το όνομα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Ριζοσπαστικής (!) Αριστεράς.

Η Δημοκρατία έχει καταλυθεί ολοκληρωτικά, η Βουλή μέσα από ντροπιαστικές διαδικασίες ψηφίζει νόμους/άρθρα 1000 σελίδων στις πέντε η ώρα τα ξημερώματα, χωρίς ουσιαστικά να έχουν προλάβει οι ασπόνδυλοι βουλευτές καν να τους ξεφυλλίσουν, πειθόμενοι πως …υποτασσόμενοι… τιμούν την αντιμνημονιακή εντολή που έλαβαν από τους ψηφοφόρους τους.

Προκαλεί αηδία να βλέπεις πρώην συντρόφους, που μέχρι χτες πούλαγαν αριστεροσύνη και ρωμιοσύνη, που κατέθεταν λουλούδια εκεί που αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους και τα παιδιά τους για τη Λευτεριά και την Δημοκρατία, τώρα να δικαιώνουν τον …Τσολάκογλου αντιγράφοντας συμπεριφορές συνθηκολόγησης και δήθεν «ευθύνης» για να «αποφευχθεί το χειρότερο κακό».
Κάνετε να τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών, γελοία μικροαστικά, θλιβερά ανθρωπάκια.
Υποκριτές! Οπορτουνιστές, είδατε φως και μπήκατε να το παίξετε «αριστεροί και ριζοσπάστες»! Την πάρτη σας κοιτάτε και το πώς θα επιβιώσετε πολιτικά, ανακυκλούμενοι μέσα στο σάπιο πολιτικό σύστημα της εξαπάτησης και της υφαρπαγής της ψήφου των πολιτών. Η Ιστορία όμως είναι η πιο μεγάλη εταίρα: Σε κάποια φάση καλεί την Νέμεση να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.

Για να χρυσωθεί το χάπι της μνημονιακής μετάλλαξης εφευρίσκονται διάφορα ανυπόστατα προσχήματα, όπως, ότι δήθεν θα γίνει «αριστερή» εφαρμογή του μνημονιακού σφαγείου και ότι θα χτυπηθεί η πλουτοκρατία, η διαφθορά και η διαπλοκή!!!
Ή είναι εντελώς ηλίθιοι ή θεωρούν τον λαό μια μάζα ηλιθίων!
Ρε απατεώνες, τα ξένα αφεντικά σας τα ρωτήσατε πριν αρχίσετε να μας πουλάτε νέες μαγκιές ή μήπως μετά από νέα «σκληρή …διαπραγμάτευση» θα «αναγκαστείτε» και πάλι να συνεχίσετε την γενοκτονία του ελληνικού λαού, το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, των σπιτιών, των χωραφιών των φτωχών, την δουλοποίηση των εργαζομένων και την διάλυση της μικρομεσαίας οικογενειακής επιχείρησης;

Οι αδιέξοδες διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Μικρή όαση και αχτίδα ελπίδας μέσα σε αυτό το καφκικό περιβάλλον είναι οι λίγοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που κράτησαν κάποια οχυρά και έσωσαν έστω τα προσχήματα μιας καταρρέουσας σαν χάρτινος πύργος κυβερνητικής Αριστεράς, στηρίζοντας παρά τις πιέσεις και τα ψευτοδιλήμματα, το ΟΧΙ του λαού.
Παρόλα αυτά, παραμένει στα όρια του πολιτικού ορθολογισμού η κοινοβουλευτική στήριξη αυτής της τραγελαφικής κυβέρνησης «παντός καιρού». Προφανώς είναι μια φάση που πολύ σύντομα εκ των πραγμάτων θα τερματιστεί, αρκεί να μην φθαρεί και γελοιοποιηθεί μέσα σε αυτό το διάστημα το πολιτικό προσωπικό που έχει απομείνει για να χτιστεί το αύριο.

Είναι προφανές σε όλους πως σε ένα εντελώς απαξιωμένο πολιτικό σύστημα αποτελούμενο από φθαρμένα ανυπόληπτα καραγκιοζάκια, οι Ευρωναζί προς το παρόν δεν έχουν άλλο χαρτί να παίξουν παρά αυτό του «λαοπρόβλητου βασιλιά Τσίπρα». Και εδώ που τα λέμε, «το αξίζει», καθότι τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, για παράδειγμα, ούτε σε 100 χρόνια δεν θα τον πέρναγε ο Σαμαράς!
Το μήνυμα αυτό το έχουν επιβάλει και σε όλα τα παπαγαλάκια του εσωτερικού, τα οποία ενώ εξυμνούν τον Τσίπρα, ταυτόχρονα προσπαθούν να απαξιώσουν και να εξοντώσουν πολιτικά, κάθε θύλακα αντίστασης στην αποικιοκρατική επιβολή και ιδιαίτερα την Πρόεδρο της Βουλής που μάλλον αρκετά προβλήματα τους έχει δημιουργήσει (καταγγελία του χρέους, πολεμικές αποζημιώσεις, αναψηλάφηση σκανδάλου Ζήμενς, ευθεία καταγγελία κατάλυσης της Δημοκρατίας, καταγγελία αγνόησης της λαϊκής ετυμηγορίας και του ΟΧΙ του λαού). Ταυτόχρονα τα ίδια κέντρα έχουν ξεκινήσει ένα κυνήγι μαγισσών με την κατηγορία του «πραξικοπηματία» και του «προδότη» ενάντια σε όποιον τολμά να αμφισβητεί την κυρίαρχη άποψη ότι δήθεν «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».
Σε αυτό το θέατρο συμμετέχει και ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος έχει «μασήσει άγρια» αυτό το θυμιάτισμα από τα κανάλια, κάτι που γίνεται φανερό από τα πολλά «ΕΓΩ» που λέει και ξαναλέει τώρα τελευταία στις ομιλίες του…

Άλλο τόσο προφανές είναι βέβαια, πως αυτή η ευρωναζιστική στήριξη στον Τσίπρα είναι ένας προσωρινός ελιγμός, καθότι είναι σίγουρο πως καθημερινά θα τον εξευτελίζουν και όταν τελικά τον απαξιώσουν και αυτόν όπως τους προηγούμενους «πρόθυμους» (Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Κουβέλη) θα τον πετάξουν παρομοίως στο καλάθι των αχρήστων.
Όπως και να πάει το πράμα, ο Τσίπρας έχει αυτοκτονήσει πολιτικά και πλέον η ποσότητα της άμμου στην κλεψύδρα του πολιτικού βίου του, εξαρτάται αποκλειστικά από την στήριξη των ΜΜΕ, που υποτίθεται ότι θα …αντιπαρατεθεί!
Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε πως και ο Παπανδρέου αν και ξεκίνησε με ένα 45%, όταν υπέγραψε το Α’ Μνημόνιο τον Ιούνη του 2010, δεν καταποντίστηκε άμεσα, αντίθετα θριάμβευσε στις Περιφερειακές Εκλογές του Οκτώβρη και μέχρι τον Φλεβάρη του 2011 ήταν κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι. Όταν όμως εκδηλώθηκαν οι λαϊκές διαμαρτυρίες στις Πλατείες, πολύ γρήγορα έγινε περίγελος και «πολιτικό ανέκδοτο». Μέσα σε ένα χρόνο το ΠΑΣΟΚ έπεσε στα ποσοστά που είχε όταν ιδρύθηκε το 1974!

Ένα αντίστοιχο μέλλον προδιαγράφεται τόσο για τον Τσίπρα προσωπικά όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά.

Η μόνη σωστή κίνηση που μπορεί ετούτη τη στιγμή να κάνει ο Τσίπρας για να βοηθήσει την Αριστερά και την Πατρίδα, είναι να αναλάβει τις ευθύνες για τα σφάλματα που έκανε, να αντιληφθεί ότι δεν κάνει για τα «δύσκολα», να παραιτηθεί, να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή και να αφήσει την Κοινοβουλευτική Ομάδα να εκλέξει τον (ή την) νέο (ή νέα) Πρωθυπουργό, για την εφαρμογή της απόφασης του ελληνικού λαού ενάντια στην λιτότητα, την αποικιοκρατία και το χρέος.

Μέσα σε αυτό το κλίμα διενεργούνται αυτές τις ημέρες εσωκομματικές διεργασίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, με πρωταγωνιστές από τη μια τα στελέχη που δεν δέχονται την κωλοτούμπα και το θατσερικό «ΤΙΝΑ» της ηγετικής ομάδας και από την άλλη ένα απροσδιόριστης πολιτικής ταυτότητας συνονθύλευμα σοσιαλδημοκρατών, μικροαστών, εξουσιαστικών απαράτ και «αριστερών» φραμπαλάδων.
Στην ουσία όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαλυθεί και ως Συνασπισμός (έχουν μείνει μόνο τα φαντάσματα της ΔΗΜΑΡ, όλοι οι άλλοι ή έφυγαν ή διαφωνούν) και ως Ριζοσπαστικός (έχει ενταχτεί απόλυτα στο ευρωσύστημα) και ως Αριστερά (αφού είναι πλέον μια μνημονιακή/αντικοινωνική δύναμη).
Το μόνο πρόβλημα που έχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η … «μικρή λεπτομέρεια» ότι οι Πολιτικές Αποφάσεις του πρόσφατου Συνεδρίου είναι σε 180 μοίρες διάσταση σε σχέση με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και δρομολόγησε, μέσω της πλειοψηφίας που διαθέτει στην ΚΕ, να πάει σε Έκτακτο Συνέδριο, ώστε να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια μνημονιακή δύναμη, φέρνοντάς τα μέλη προ τετελεσμένου, αφού θα έχει ήδη υπογράψει το Μνημόνιο η κυβέρνηση.
Όλος ο καβγάς όμως θα γίνει για το πάπλωμα, δηλαδή τα ακίνητα, την εφημερίδα, το ραδιόφωνο, τα τοπικά γραφεία, τις υποδομές. Τίποτα άλλο δεν τους ενδιαφέρει από το πολιτικό κουφάρι του ΣΥΡΙΖΑ, πιθανώς ούτε καν ο τίτλος.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση μέσα από το Συνέδριο να επανενωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια εντελώς καταδικασμένη εκ των προτέρων διαδικασία! Όποια και να είναι η απόφαση του Συνεδρίου, δεν μπορεί να συνυπάρξει ένας μνημονιακός και ένας αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε πολιτικά, ούτε εκλογικά. Αλλά πάνω απ’ όλα ένα τέτοιο κόμμα δεν θα εξυπηρετούσε καμιά κοινωνική κατεύθυνση. Η ΔΗΜΑΡ πήρε 0.4% καθότι κανείς αριστερός δεν ενδιαφέρεται να κατακρεουργήσει την κοινωνία για να σώσει τους τραπεζίτες.
Αυτό που θα γίνει στην πράξη είναι, να κερδίσει χρόνο ο Τσίπρας και αμέσως μετά το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, να προκηρύξει εκλογές ώστε μέσα σε είκοσι μέρες να μην προλάβει να οργανωθεί μια αξιοπρεπής εκλογική αντιπαράθεση, κόντρα στην συντονισμένη μηντιακή μνημονιακή προπαγάνδα.

Δημιουργία ενός δημοκρατικού αντιμνημονιακού μετώπου, με πυξίδα το ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Το στοιχείο ορόσημο που θα καθορίζει και θα σηματοδοτεί για πολλά χρόνια τις ερχόμενες πολιτικές εξελίξεις, δεν θα είναι άλλο από το μεγαλειώδες ΟΧΙ που είπε κατά 62% ο ελληνικός λαός στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.

Οι συνθήκες που ειπώθηκε αυτό το ΟΧΙ είναι ίσως και πιο σημαντικές από το ίδιο το ερώτημα, αφού η ντόπια και η ξένη αστική ελίτ εκβίασαν το ΝΑΙ ακόμα και με τα πιο ποταπά μέσα, όπως η απειλή απόλυσης εργαζομένων. Τα κανάλια επί συνεχούς βάσης βομβάρδιζαν τους πολίτες με την άποψη πως «το ΟΧΙ είναι ΟΧΙ στο ευρώ και ΟΧΙ στην Ευρώπη». Οι ίδιες οι προεκλογικές συγκεντρώσεις για το ΝΑΙ, είχαν ως κεντρικό σύνθημα «Μένουμε στην Ευρώπη», δηλαδή το ΟΧΙ ισοδυναμούσε με έξοδο από την Ευρώπη και φυσικά από την ευρωζώνη.
Από την άλλη μεριά βέβαια, ο Τσίπρας ισχυρίζεται πως ο λαός τον εμπιστεύτηκε όταν του είπε πως «το ΟΧΙ δεν σημαίνει έξοδος από το ευρώ». Και εντάξει μπορεί ως προς ένα ποσοστό να έχει δίκιο, αλλά με κλειστές τις τράπεζες και τα ΑΤΜ άδεια, πόσοι άραγε να τον πίστεψαν πραγματικά; Όταν μάλιστα τα ευρω-αφεντικά έλεγαν το αντίθετο.

Ας είμαστε όμως δίκαιοι και ας παραδεχτούμε πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση:
Δηλαδή ΟΧΙ ψήφισαν:
– όλοι όσοι θέλουν επιστροφή στη Δραχμή,
– κάποιοι που θέλουν το ευρώ αλλά τους έπεισε ο Τσίπρας παρά το γεγονός ότι τα ευρώ σπάνιζαν,
– και ένα άλλο τμήμα οι οποίοι δηλώνουν πλήρη αδιαφορία για το όνομα του νομίσματος.

Αν λοιπόν θέλουμε να εξάγουμε ένα συμπέρασμα όσον αφορά ακόμα και το ψευδεπίγραφο ερώτημα που οι ευρωλιγούρηδες εκβιαστικά έθεσαν καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας, περί εθνικού νομίσματος, είναι προφανές πως επ’ ουδενί δεν μπορεί να βγαίνει το «κάθε θυσία για το ευρώ» που εφαρμόζει ο Τσίπρας. Μάλλον στο αντίθετο συμπέρασμα φτάνουμε, δηλαδή «καμία θυσία για το ευρώ».

Και φυσικά δεν μπορούν να αγνοούνται τα πραγματικά επίδικα του Δημοψηφίσματος, δηλαδή:
ΟΧΙ στην λιτότητα.
ΟΧΙ στο ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας.
ΟΧΙ στην υπερφορολόγηση (άμεση και έμμεση) των λαϊκών στρωμάτων.
ΟΧΙ στην υποτέλεια των μνημονιακών δεσμεύσεων.
ΟΧΙ στο χρέος.

Ένα ΟΧΙ που με απερίγραπτο θράσος ο Τσίπρας αποφάσισε να αγνοήσει (κάτι που ούτε δικτατορίσκοι της υποσαχάριας Αφρικής δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν να κάνουν) προφανώς για να κρύψει την δειλία του να το πραγματώσει, καθότι θα έπρεπε να συγκρουστεί στα σοβαρά αυτή τη φορά και όχι με ενδυματολογικές στυλιστικές χαριτομενιές και τσιγκολελέτες χεράκι-χεράκι.
Ένα ΟΧΙ που πανηγυρίστηκε σε όλον τον κόσμο εκτός των λημεριών των Ευρωναζί και του … Μέγαρου Μαξίμου, όπως δήλωσε σε μια γλαφυρή περιγραφή ο Βαρουφάκης, αμέσως μετά την απόφασή του να παραιτηθεί.

Ένα ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ που ζητάει δικαίωση και που για όσο καιρό παραμένει μετέωρο θα αποτελεί την κινητήρια δύναμη της πολιτικής σκηνής.

Υπάρχουν βέβαια εκείνοι που προσπαθούν να ξεχάσουν, να υποβαθμίσουν ή και να απαξιώσουν αυτό το ΟΧΙ του λαού.
Για την ακρίβεια είναι όλες οι μνημονιακές δυνάμεις του τόπου (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, Λεβέντης, Τζήμερος, Γκλέτσος κ.α.) αλλά και το ΚΚΕ το οποίο δεν μπόρεσε να καταλάβει (για άλλη μια φορά) ότι το ΟΧΙ είναι του λαού και όχι της κυβέρνησης.

Το ΚΚΕ επιμένει στην βλακώδη άποψη ότι ο κόσμος που ψήφισε ΟΧΙ είναι κορόιδο γιατί τελικά παρά το ΟΧΙ, ο Τσίπρας μας φόρεσε μνημόνιο, όπως το ΚΚΕ είχε προβλέψει.
Αυτό όμως που δεν μπορεί να καταλάβει το ΚΚΕ είναι πως αν έστω υποθετικά ένα 15% έριχνε άκυρο και το ΝΑΙ είχε κερδίσει το Δημοψήφισμα, τώρα αυτήν εδώ την κουβέντα δεν θα την κάναμε, αλλά δεν θα είχε και κανένας το δικαίωμα να αμφισβητήσει την δημοκρατικότητα της υπογραφής Μνημονίων!
Αλλά τέλος πάντων, έτσι τα σκεφτήκανε στον Περισσό… Δεν είναι άλλωστε και το πρώτο ιστορικό λάθος που κάνει το κόμμα. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια!
Η ουσία είναι πως με αυτά και μ’αυτά, δυστυχώς το ΚΚΕ δεν μπορεί να επικαλεστεί το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού, καθότι για αυτό είναι κάτι ξένο.

Αν εξαιρεθεί λοιπόν (από μόνο του, όπως συνηθίζει μετά το 1992) το ΚΚΕ και φυσικά η ναζιστική ΧΑ, υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού μετώπου, που μάλιστα θα έχει την ευκαιρία να καλύψει ένα τεράστιο πολιτικό κενό της τάξης του 35% του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον.

Προς έκπληξη ακόμα και των πιο αισιόδοξων, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος, ο ελληνικός λαός έχει ριζοσπαστικοποιηθεί όχι τόσο από μια βαθιά ιδεολογική ζύμωση, αλλά από τις ανάγκες και τα προβλήματα που απειλούν ακόμα και σε βασικά θέματα την επιβίωση των φτωχοποιημένων πολιτών.

Αυτό το 62% είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που πλέον δεν εκβιάζεται, δεν παραδίδεται, δεν είναι διατεθειμένη να πεθάνει για να περνάνε τα …stress tests οι τράπεζες και για να εξυπηρετείται ένα μη-βιώσιμο και παράνομο χρέος.

Θα ήταν άλλωστε παράλογο να πιστεύει κανείς πως οι εργαζόμενοι θα ψηφίσουν για να καταργηθεί η εργατική νομοθεσία που τους προστατεύει, να μειωθούν οι μισθοί και να απελευθερωθούν οι απολύσεις.

Θα ήταν παρανοϊκό οι εγκλωβισμένοι με στεγαστικά δάνεια που τώρα δεν μπορούν λόγω κρίσης να αποπληρώσουν το δάνειό τους, να ψηφίσουν να τους πάρει η τράπεζα το σπίτι στο 1/4 της αξίας που το αγόρασαν.

Θα ήταν πέρα από κάθε λογική οι συνταξιούχοι να δεχτούν να παίρνουν συντάξεις ακόμα μεγαλύτερης πείνας, γιατί το PSI άδειασε τα Ταμεία.

Είναι αδιανόητο οι αγρότες να ψηφίσουν να φορολογούνται ως «επιχειρηματίες» και χωρίς φοροαπαλλαγές σε καύσιμα και καλλιεργητικά εργαλεία.

Είναι αφελές να νομίζει κάποιος ότι οι υπερχρεωμένοι μικροεπιχειρηματίες θα επιλέξουν μαζικά την αυτοκτονία τους.

Αυτό που την συγκεκριμένη στιγμή επιβάλλει ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ είναι η δημιουργία ενός πλατιού πολιτικού μετώπου συσπείρωσης για την δικαίωση της λαϊκής εντολής της 5ης Ιούλη. Ένα μέτωπο που μπορεί να περιλάβει με άνεση όλες τις δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις: Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΠΑΜ, άλλα αριστερά σχήματα και συλλογικότητες.
Το Μέτωπο αυτό πρέπει να βάλει σαφείς στόχους οι οποίοι να ικανοποιούν πλήρως το ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ και ταυτόχρονα να κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις για να διεκδικήσει με αξιώσεις την νίκη στις επερχόμενες εκλογές, ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει άμεσα το πρόγραμμα απελευθέρωσης της χώρας.

Συγκεκριμένα:

1) Να γίνει μια Συνδιάσκεψη όλων των αντιμνημονιακών πολιτικών φορέων, ώστε να συνδιαμορφωθούν οι θέσεις και η εναλλακτική για τον τόπο λύση πέρα και έξω από τα Μνημόνια της υποτέλειας.

2) Να γίνει εγγραφή μελών και μέσα από ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες να εκλεγεί ο/η επικεφαλής του Μετώπου, καθώς και μια Κεντρική Επιτροπή.

3) Να δημιουργηθούν ανά περιοχή (Δήμο, Νομό, Περιφέρεια) Τοπικά Συμβούλια για την όσο το δυνατό καλύτερη προετοιμασία της προεκλογικής μάχης.

Εδώ κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να μπει και ένα άλλο ουσιώδες ζήτημα, δηλαδή της επίκλησης του άρθρου 120 του απροκάλυπτα καταπατημένου Συντάγματος εξ αιτίας της άρνησης της κυβέρνησης να προχωρήσει στην υλοποίηση της απόφασης που πήρε με τεράστια πλειοψηφία ο ελληνικός λαός στο Δημοψήφισμα.
Ένα μέσο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά το άρθρο 120 (το οποίο ρητά λέει «αντίσταση με κάθε μέσο») είναι και η κήρυξη παύσης πληρωμών των πολιτών προς το Δημόσιο και τις Τράπεζες.
Να ανοιχτεί ένας κατάλογος πολιτών που δέχονται να συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία, με την εγγύηση πως όταν αποκατασταθεί η συνταγματική νομιμότητα, τα ποσά αυτά θα διαγραφούν και θα απονεμηθεί στον κάθε αγωνιστή πλακέτα αναγνώρισης της αντιστασιακής του δράσης.

Στο κυβερνητικό πρόγραμμα του Μετώπου για ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ πρέπει να περιλαμβάνονται οπωσδήποτε:

1) Εθνικοποίηση των τραπεζών και της Τράπεζας της Ελλάδας.

2) Διαγραφή όλων των μνημονιακών νόμων

3) Σεισάχθεια και διαγραφή μέχρι του ύψους των 100.000 ευρώ όλων των χρεών σε τράπεζες, Ταμεία και Εφορία που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της μνημονιακής λαίλαπας.

4) Πρόσληψη ως συμβασιούχων στο Δημόσιο όλων των ανέργων σε εργασίες που είναι απαραίτητες τόσο για τις τοπικές κοινωνίες όσο και για την παραγωγή.

5) Παροχή σε κάθε πολίτη μιας ηλεκτρονικής κάρτας μέσω τις οποίας θα γίνονται αποκλειστικά όλες οι συναλλαγές.

6) Εξασφάλιση ελάχιστου μηνιαίου εισοδήματος για όλους τους πολίτες.

7) Δωρεάν κοινωνικές παροχές, φάρμακα και υπηρεσίες Υγείας.

8) Κοινωνικό έλεγχο των μεγάλων και κρίσιμων παραγωγικών μονάδων.

9) Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στόχο την αυτάρκεια σε όλα τα προϊόντα που μπορούν να παραχθούν στη χώρα μας.

10) Εξοντωτική φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας (πχ πάνω από 500.000 ευρώ ανά άτομο)

11) Εφαρμογή των συμπερασμάτων της Επιτροπής της Βουλής για το χρέος.

12) Διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων και συμψηφισμός τους με το χρέος

13) Σύγκλιση Πανευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης στην Αθήνα για το συνολικό χρέος των ευρωπαϊκών κρατών.

14) Ψήφιση νόμου με βάση τον οποίον οι Υπουργοί και ο Πρωθυπουργός θα ορκίζονται όταν κάνουν εξαγγελίες και θα διώκονται ποινικά για ψευδορκία και προδοσία όταν δεν τις πραγματοποιούν.

Σε ένα τέτοιο πρόγραμμα απελευθέρωσης και ανοικοδόμησης της χώρας, με Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή, είναι δεδομένο πως θα συντρέξουν όχι μόνο οι Αριστεροί αλλά και όλοι οι πατριώτες καθότι είναι προφανές πως στο σημείο που μας φέρανε ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ για την επιβίωση με αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού.