Σταθερότητα: Απ όσα δήλωσε ο Τσίπρας, θα γίνουν -όπως πάντα- τα αντίθετα.

Η νέα κυβέρνηση Τσίπρα, πεπεισμένη πλέον ότι σε αυτόν τον λαό μπορείς να υπόσχεσαι το οτιδήποτε και μετά -χωρίς κανένα πρόβλημα- να κάνεις το αντίθετο, συνεχίζει ακάθεκτη να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πόσο μάλλον τώρα που το 86% του κοινοβουλίου αποτελείται από ομόσταβλα γερμανοτσολιαδάκια.
Αυτή η τακτική είναι πολύ πιθανό να αποφέρει προσωρινά κάποια «υπνωτιστικά» αποτελέσματα, αλλά καθότι τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια, το πολύ σε έναν χρόνο από σήμερα (μέχρι τον Οκτώβρη του 2016), θα έχει γίνει σαφής η αποτυχία και της «δεύτερης μνημονιακής ευκαιρίας».

Συγκεκριμένα:

• Η ανεργία θα αυξηθεί περισσότερο από το προβλεπόμενο.
• Η δυσβάσταχτη φορολογία και οι αυξημένες εισφορές, θα οδηγήσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους μικρούς αγρότες, σε τυπικό (τουλάχιστον) κλείσιμο, αυξάνοντας την παραοικονομία.
• Η λεγόμενη μάχη κατά της φοροδιαφυγής θα εφαρμοστεί με μιαν ανάλγητη επιδρομή στα ήδη διαλυμένα μικρομεσαία στρώματα.
• Θα εφαρμοστεί αναγκαστικά ο όρος του «μηδενικού ελλείματος» στα Ταμεία, εξανεμίζοντας τις επικουρικές συντάξεις. Η «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού θα μετατρέψει τις συντάξεις, σε επίδομα φτώχιας.
• Οι υποσχέσεις για την δήθεν προστασία των φτωχότερων στρωμάτων θα αποδειχθούν φρούδες. Εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια και χωράφια θα περάσουν στα χέρια διεθνών αρπακτικών, σε μια μάταιη προσπάθεια να σωθούν οι τράπεζες.
• Τα ευρωπαϊκά προγράμματα στήριξης θα συνεχίσουν να πηγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά στους 5-10 συνήθεις μεγάλους ομίλους.
• Η παρατεινόμενη λιτότητα και ο αποπληθωρισμός θα επιτείνουν την κρίση κατανάλωσης, καθότι πλέον έχει καεί εντελώς το λεγόμενο «λίπος».
• Οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να παίξουν αναπτυξιακό ρόλο, παρά την όποια αιματηρή (για τον λαό) ανακεφαλαιοποίηση τους. Αντίθετα, θα είναι συνεχώς και πιο ορατή η καταφυγή σε ένα bail-in και ενός κουρέματος καταθέσεων. Κάτι που θα οδηγήσει στην αυστηροποίηση των capital-controls.
• Το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας δεν θα μπορέσει να συγκεντρώσει ούτε το 1/5 του προβλεπόμενου από το Μνημόνιο-3 ποσού.
• Θα αποδειχτεί η νέα αποτυχία του Μνημονίου και η αδυναμία επίτευξης των προβλεπόμενων μακρο-οικονομικών στόχων.
• Το με τυμπανοκρουσίες «φτιασίδωμα» του χρέους (που ίσως γίνει), δεν θα καταφέρει να ανοίξει πόρτες για τον δανεισμό του Δημοσίου από τις Αγορές, οπότε και αναγκαστικά θα ξεκινήσει η συζήτηση για ένα Μνημόνιο-4…

Με αυτές τις προοπτικές στον ορίζοντα, είναι προφανές ότι όλες οι θυσίες που θα κληθεί να κάνει ο ελληνικός λαός, δεν υπάρχει περίπτωση να πιάσουν τόπο και θα πάνε χαμένες. Αυτό θα συμβεί, ακόμα κι αν ο Τσίπρας καταφέρει να κάνει σχεδόν όλα όσα ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής στις προγραμματικές δηλώσεις, της ( ούτως ή άλλως περιορισμένης ευθύνης) «κυβέρνησης» του!

Το πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες όταν ξυπνήσουν από τον λήθαργο και διαπιστώσουν ότι πετάξαν τις αιματηρές οικονομίες τους, μέσα σε μια «μαύρη τρύπα», είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από αρκετούς παράγοντες.

• Θα υπάρχει η επιλογή της φασιστικής «λύσης» (για να… «ξεβρωμίσει ο τόπος»…) και μάλιστα με την ανοιχτή υποστήριξη των ΜΜΕ και των συμφερόντων που τα χειραγωγούν, ρίχνοντας τα βάρη της αποτυχίας γενικά στην «δημοκρατία».
• Θα υπάρχει και η «ευρωπαϊκή» επιλογή της επαναφοράς της Νέας Δημοκρατίας, ρίχνοντας την αιτία τις αποτυχίας στον δήθεν «κρατισμό» του Τσίπρα.
• Το «αιώνιο ΠΑΣΟΚ» θα βρει πάλι κάποιο τρόπο να ανακυκλωθεί με κάποια νέα μετάλλαξη, βάζοντας μπροστά κάποιο καινούργιο φυντάνι της σοσιαλδημοκρατίας.
• Θα υπάρχουν φυσικά οι παντοτινές αναχωρητικές «προτάσεις» για την… μη-κυβέρνηση… εκ μέρους ενός τμήματος της Αριστεράς.
• Θα δημιουργηθούν ίσως και πάλι, τα εύκολα χειραγωγήσιμα –χωρίς ουσιαστική πολιτική στόχευση- ετερόκλητα κινήματα/συνονθυλεύματα «των πλατειών».

Το ποιον ρόλο θα παίξουν η Αριστερά και οι δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις, όμως, θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα προετοιμαστούν κατά την διάρκεια αυτού του μεσοδιαστήματος ώστε να παρουσιαστεί μια –ολοκληρωμένη, πραγματικά νέα- πρόταση για την οργάνωση της κοινωνίας, τόσο βάζοντας συγκεκριμένους βραχυπρόθεσμους κοινούς, νικηφόρους, ενωτικούς στόχους για την έξοδο από τα μνημόνια και την λιτότητα, όσο και διαμορφώνοντας μιαν μακροπρόθεσμη -αλλά εφικτή πρόταση- για μια Κοινωνία της Εργασίας απαλλαγμένη από το Μεγάλο Ιδιωτικό Κεφάλαιο, σε ένα πλαίσιο Πραγματικής Δημοκρατίας.

Advertisement

Βολιβία – Ελλάδα, 30 χρόνια πέρασαν, αλλά η συνταγή δεν αλλάζει!

«Το οικονομικό σοκ λειτουργεί με βάση την θεωρία ότι οι άνθρωποι μπορούν να προβάλλουν αντίσταση σε τμηματικές αλλαγές (την περικοπή ενός προγράμματος υγείας ή μια εμπορική συμφωνία), αλλά, αν συμβούν ταυτόχρονα δεκάδες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, τότε εδραιώνεται ένα αίσθημα ματαιοδοξίας και ο πληθυσμός περιέρχεται σε κατάσταση αδράνειας.»

Ναόμι Κλάιν, «Το Δόγμα Του Σοκ» (2007)

Βολιβία – 30 χρόνια πριν.

Στις 6 Αυγούστου 1985 ο Βίκτορ Πας Εστενσόρο ορκίστηκε Πρόεδρος της Βολιβίας, έχοντας προεκλογικά παρουσιάσει ένα «εθνοκεντρικό» πρόγραμμα κρατικοποιήσεων, υπερισχύοντας του αντιπάλου του Ούγκο Μπάνσερ, ο οποίος αντιθέτως θα εφάρμοζε ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του ορυκτού πλούτου και των υποδομών της χώρας. Μιας «θεραπείας σοκ», όπως την έλεγε, στην οικονομία, κάτι που θα εξασφάλιζε και την οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ.
Μετά όμως από 17 ημερών παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ο Πας εγκατέλειψε το πρόγραμμα για το οποίο είχε πάρει την εντολή από το λαό. Έτσι, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, συμφώνησε να εφαρμόσει το σχέδιο του …Μπάνσερ!
Το διάταγμα, που συντάχτηκε με την έγκριση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, περιλάμβανε 220 ξεχωριστούς νόμους και κάλυπτε κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής της χώρας. Το πρόγραμμα έπρεπε να γίνει αποδεκτό ή να απορριφθεί συνολικά. Δεν επιδεχόταν τροποποιήσεις. Έπρεπε μάλιστα να εφαρμοστεί άμεσα, μέσα το πολύ σε 3 μήνες.

Τα μέλη του κόμματος του Πας αγνοούσαν ότι ο ηγέτης τους είχε κλείσει μια παρασκηνιακή συμφωνία. Με εξαίρεση τον υπουργό Οικονομικών και τον υπουργό Σχεδιασμού, που ανήκαν στην μυστική ομάδα, ο Πας δεν είχε καν αναφέρει στο νεοεκλεγμένο υπουργικό συμβούλιο την ύπαρξη της ομάδας έκτακτης ανάγκης για την οικονομία.
Οι περισσότεροι υπουργοί του Πας παρέμεναν στο σκοτάδι. Συνέχισαν να έχουν την λανθασμένη εντύπωση ότι εργάζονταν για τον ίδιο άνθρωπο που είχε εθνικοποιήσει τα ορυχεία και είχε αναδιανείμει την γη πριν λίγα χρόνια.
Μερικές βδομάδες αργότερα, ο Πας συγκάλεσε το υπουργικό του συμβούλιο για να ενημερώσει τους υπουργούς του για την έκπληξη που τους επιφύλασσε. Τους ξεκαθάρισε όμως ότι το διάταγμα δεν ετίθετο προς συζήτηση. Τους πληροφόρησε επίσης, πως όσοι υπουργοί διαφωνούσαν θα έπρεπε να παραιτηθούν και πως είχε ήδη εξασφαλίσει την στήριξη του δεξιού κόμματος της αντιπολίτευσης, του Μπάνσερ, ώστε να περάσει με άνεση το επονομαζόμενο «Τούβλο» από το κοινοβούλιο, ακόμα και στην περίπτωση που το δικό του κόμμα κατέγραφε απώλειες.

Από εκείνη τη στιγμή, ο Πας μετατράπηκε σε τσιράκι των Αμερικάνων και σε έναν φανατικό υποστηρικτή της εφαρμογής του προγράμματος, το οποίο δεν δίστασε να προσπαθήσει να επιβάλει ακόμα και με τα χειρότερα μέσα καταστολής διαδηλώσεων, διώξεων συνδικαλιστών και κρατικής τρομοκρατίας ενάντια σε όποιον προέβαλε αντίσταση.
Με το μέρος του όμως είχε την ντόπια και ξένη ολιγαρχία, οι οποίοι εξήραν τα δήθεν μεγάλα οικονομικά «κατορθώματα» της κυβέρνησης Πας, ιδιαίτερα στον τομέα της καταπολέμησης του πληθωρισμού – φαινόμενο που είχαν ουσιαστικά δημιουργήσει οι ίδιοι, στηρίζοντας το προηγούμενο δικτατορικό καθεστώς.

Έτσι, στην Βολιβία εφαρμόστηκε η «θεραπεία σοκ» του Πινοσέτ, χωρίς έναν Πινοσέτ – και μάλιστα από μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, όπως δήλωσε με θαυμασμό ένας Βολιβιανός τραπεζίτης.

Ο Πας πέθανε το 2001 και μέχρι τον θάνατό του δεν εξήγησε τους λόγους της μεταστροφής του. Ο τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Βολιβία, Έντουιν Κορ, παρέχοντας μια πιθανή εξήγηση, αναφέρει πως ο ίδιος είχε καταστήσει σαφές σε όλους τους ηγέτες των πολιτικών κομμάτων ότι οι ΗΠΑ θα προσέφεραν οικονομική βοήθεια μόνο εάν η χώρα ακολουθούσε το δρόμο της θεραπείας-σοκ.

– Για την Ιστορία, η Βολιβία κατάφερε να απαλλαγεί από την καταστροφική κηδεμονία των ΗΠΑ, 20 χρόνια αργότερα, το 2005, όταν ένας πρώην εργάτης, ο Έβο Μοράλες, ανέλαβε την προεδρία της χώρας εφαρμόζοντας ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα επανακρατικοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Η νέα αυτή πολιτική μετέτρεψε την Βολιβία μέσα σε 10 χρόνια, από την φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, σε χώρα με την μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή.