Οι πολιτικές συνέπειες του εγκλήματος των Τεμπών.

Πολλά και διάφορα έχουν ήδη γραφεί για τις συνθήκες και τις αιτίες του σιδηροδρομικού δυστυχήματος που οδήγησαν στον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπους, κατά κανόνα νεαρής ηλικίας φοιτητές, στα Τέμπη την τελευταία νύχτα του Φλεβάρη του 2023.

Αυτό που μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο επιδιώκεται να αναλυθεί, δεν είναι η απόδοση των ποινικών ευθυνών στους υπαίτιους (αυτό ελπίζουμε να το κάνουν οι Δικαστικές Αρχές, όπου θα πέσει άπλετο φως και το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο…) αλλά οι πολιτικές συνέπειες ενός τόσο εμβληματικού τραγικού γεγονότος που δύσκολα θα ξεχαστεί, μιας και ο αριθμός των θυμάτων αποτελεί –τουλάχιστον για τον ευρωπαϊκό χώρο- ιστορικό ρεκόρ. Σε κάθε δε περίπτωση, οι πολιτικές αυτές συνέπειες θα είναι πολύ πιο έντονες λόγω του ότι το δυστύχημα συνέβη σε άτυπη προεκλογική περίοδο.

Δεν είναι όμως δυνατόν να γίνει μια τεκμηριωμένη ανάλυση του πολιτικού κόστους του «προμελετημένου δυστυχήματος» χωρίς πρώτα να γίνει μια αντίστοιχη αναφορά στο ιστορικό πολιτικό υπόβαθρο της άρρωστης κατάστασης που οδήγησε σε αυτό.

Η απαξίωση του ενιαίου Δημόσιου ΟΣΕ

Λόγω των μορφολογικών ιδιαιτεροτήτων της χώρας, αντικειμενικά, η ανάπτυξη του Σιδηροδρόμου στην Ελλάδα είναι μια δύσκολη και κοστοβόρα υπόθεση, υπό την έννοια πως το δίκτυο θα πρέπει να περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό γεφυρών και τούνελ για να επεκταθεί σε όλη την επικράτεια. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν αποτελεί αξεπέραστο πρόβλημα, αν αναλογιστούμε το πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο χωρών πολύ πιο ορεινών από την δική μας, όπως πχ η Ελβετία ή η Αυστρία.

Παρά όμως τις, στο παρελθόν, μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες της χώρας, το συνολικό μήκος των γραμμών είναι τώρα μικρότερο απ’ ότι ήταν εκατό χρόνια πριν! Μπορεί τα τελευταία χρόνια να βελτιώθηκαν οι σιδηροδρομικές υποδομές, αλλά μερικοί παλαιοί προορισμοί/διαδρομές εγκαταλείφθηκαν, ενώ σχεδόν κανένας δεν προστέθηκε.

Είναι προφανές πως όταν η ελληνική οικονομία άρχισε να ανακάμπτει μετά την δεκαετία του 1950, αποφασίστηκε το βάρος των μεταφορών να μην δοθεί στην επέκταση και τον εκσυγχρονισμό του Σιδηροδρόμου, αλλά στο Οδικό Δίκτυο, στα φορτηγά, τις νταλίκες και τα λεωφορεία. Έτσι το τρένο υποβαθμίστηκε σε τέτοιο σημείο που κατά την δεκαετία του 1990 ελαχιστοποιήθηκε η ζήτηση μεταφορικού έργου προσώπων ή αγαθών, τόσο ώστε ο ΟΣΕ άρχισε να καταγράφει μεγάλες οικονομικές ζημιές.

Η απαξίωση του Σιδηροδρόμου στην Ελλάδα ήταν μια κεντρική πολιτική απόφαση και την υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Όλες οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων, επί της ουσίας επέτειναν την υποβάθμιση, την λεηλάτηση και την απαξίωση του ΟΣΕ. Οι χρηματοδοτήσεις έγιναν μόνο προς την κατεύθυνση της κάλυψης του παθητικού της εταιρίας παρά στην εκτέλεση ενός αναπτυξιακού σχεδίου επέκτασης και αναβάθμισης, παρότι ήταν πλέον τεχνικά πολύ πιο εύκολη η διάνοιξη σηράγγων και η ανέγερση γεφυρών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της γέφυρας Ρίο-Αντίρριο που χτίστηκε το 1999 και η οποία δεν υποστηρίζει σιδηροδρομική σύνδεση…  

Η κατάτμηση και η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ

Αφού συστηματικά και με συντονισμένες διακομματικές προσπάθειες απαξιώθηκε ο Σιδηρόδρομος, το πρώτο βήμα της συνταγής «εξυγίανσης» ήταν η κατάτμηση των υπηρεσιών/δικαιοδοσιών του ενιαίου ΟΣΕ σε 5 κομμάτια: ΡΑΣ (ρυθμιστική  Αρχή) , ΓΑΙΟΣΕ (διαχειριστής ακινήτων), ΕΡΓΟΣΕ (εκπόνηση μελετών έργου), ΟΣΕ (διαχειριστής/συντηρητής δικτύου), ΤΡΑΙΝΟΣΕ (εκτελεστής μεταφορικού έργου).

Το επόμενο βήμα ήταν το ξεπούλημα του «φιλέτου» δηλαδή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ η οποία αρχικά αποτιμήθηκε σε κάτι παραπάνω από 300εκ € επί κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά. Υπήρξε όμως τεράστια αντίδραση από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι η πώληση ματαιώθηκε. Η μεγάλη κοροϊδία ήταν πως τελικά την υπογραφή για την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ την έβαλε ο επόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και μάλιστα με το αστείο τίμημα των 45εκ € ( το 1/7 της αρχικής!!!) στην ιταλική κρατική εταιρία FERROVIE dello STATO (FFSS).

Ως ανταποδοτικό όφελος η FFSS θα έφερνε «σύγχρονα τρένα», τα οποία όμως δεν ήταν παρά μερικοί ελαττωματικοί συρμοί, που δεν πρόλαβαν να διαλύσουν σε σκραπ οι Ελβετοί, και τους άρπαξαν στον αέρα οι Ιταλοί για να τους προσφέρουν στους Έλληνες ιθαγενείς…

Σαν να μην έφταναν αυτά, οι «νέοι» συρμοί δεν ήταν συμβατοί με το προϋπάρχον από την δεκαετία του 2000 εγκατεστημένο Σύστημα Ασφαλείας, επιδοτημένο από την ΕΕ, το οποίο παράλληλα είχε αφεθεί στην τύχη του όλα αυτά τα χρόνια και εν μέρει λεηλατηθεί ή αχρηστευτεί.

Για να μην μπερδευόμαστε όμως πως τάχαμου η ιδιωτικοποίηση σταμάτησε μόνο στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η μεν ΓΑΙΟΣΕ έγινε «αδειανό πουκάμισο» αφού όλη η περιουσία της μεταφέρθηκε προς εκποίηση στο Υπερταμείο του τρίτου μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την στήριξη των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, αλλά και ο δήθεν «δημόσιος» μικρός ΟΣΕ αδυνατεί πλέον και καρφί που λέει ο λόγος να βάλει για την συντήρηση της υποδομής, αφού όλο το έργο του διεκπεραιώνεται μέσω ανάθεσης σε ιδιώτες εργολάβους και ΣΔΙΤ…

Το μεγάλο φαγοπότι γίνεται μέσα από τις αναθέσεις έργων σε ιδιώτες, για τις οποίες συχνά τρώγονται μεταξύ τους οι ίδιοι οι εργολάβοι λόγω της διάχυτης διαφθοράς, προσφεύγοντας έτσι στην δικαιοσύνη, δημιουργώντας κατά συνέπεια ακόμα μεγαλύτερες καθυστερήσεις και σπατάλες στην εκτέλεση των έργων συντήρησης/βελτίωσης.

Στην ίδια την ΤΡΑΙΝΟΣΕ η διαφθορά βασιλεύει, ιδιαίτερα στο τμήμα που αφορά τις εμπορικές αμαξοστοιχίες, αφού μετακινούνται στις γραμμές όχι μόνο «βαγόνια φαντάσματα» αλλά και ολόκληρα «τρένα φαντάσματα»!

Ένα άλλο φαινόμενο που αναπτύχθηκε ακριβώς λόγω της κατάτμησης του ενιαίου Δημόσιου ΟΣΕ είναι εκείνο της ασυνεννοησίας των κομματιών του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η εισαγωγή ταχέων αμαξοστοιχιών σε ανίκανους να τις εξυπηρετήσουν με ασφάλεια σιδηρόδρομους, όπως και η αδιαφορία για την ικανοποιητική φύλαξη των υποδομών από αρπαγές και καταστροφές.

Το «κυρίως ανθρώπινο λάθος»

Κάθε διαδικασία για να λέγεται έστω και στοιχειωδώς «ασφαλής» επί της ουσίας δεν κάνει τίποτα άλλο από την πρόβλεψη και αποσφαλμάτωση πιθανών λαθών, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα.

Το ανθρώπινο λάθος δεν είναι ένας απρόβλεπτος παράγοντας, αντίθετα είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες αστοχίας, γι’ αυτό και τα συστήματα ασφαλείας είναι εκεί για να τα αντιλαμβάνονται και να τα αντιμετωπίζουν, άλλοτε διορθώνοντας τα, ή άλλοτε διακόπτοντας με ασφάλεια την όλη διαδικασία.

Εάν τα συστήματα ασφαλείας έχουν αποσυνδεθεί, τότε το βασικό και κύριο λάθος είναι:

• Εκείνου που τα αποσυνδέει.
• Εκείνου που συνεχίζει την διαδικασία χωρίς αυτά.
• Εκείνου που εκμεταλλεύεται οικονομικά και εν γνώσει του την επισφαλή υποδομή.
• Εκείνου που αποκρύπτει από τους πολίτες τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθενται.

Οπότε όταν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε αυτολεξεί σε διάγγελμα «όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος», ολοφάνερα ψευδολόγησε και προσπάθησε να εξαπατήσει τους πολίτες, από την στιγμή που όχι μόνο γνώριζε την όλη εγκληματική κατάσταση του δικτύου, αλλά ο αθεόφοβος την ίδια μέρα είχε σχεδιάσει να κάνει και εικονικά εγκαίνια στο «υπερσύγχρονο» κέντρο τηλε-διοίκησης των σιδηροδρόμων στην Θεσσαλονίκη!

Εκεί όμως που η Λογική γονατίζει, είναι πως αν δεχτούμε ότι πράγματι ο κύριος υπεύθυνος είναι ο νεοπροσληφθείς όψιμος σταθμάρχης, τότε θα αρκούσε να… αλλάξουμε σταθμάρχη για να είναι πλέον το σιδηροδρομικό δίκτυο ασφαλές, με το 1/3 του προβλεπόμενου απαραίτητου προσωπικού, χωρίς συστήματα ασφαλείας!!!

Η θεωρία περί «κυρίως ανθρώπινου σφάλματος» είναι τόσο γελοία, που εμφανίζεται περισσότερο ως αναλγησία και αναισθησία, αφού εμπαίζει το μυαλό ανθρώπων που θρηνούν τον χαμό των παιδιών τους, των συγγενών τους, των φίλων τους αλλά και των τραυματιών.

Μόνο και μόνο αυτή η δήλωση θα αρκούσε για να οδηγήσει σε παραίτηση όλη την Κυβέρνηση και πρώτα απ’ όλους τον Πρωθυπουργό. Αλλά αυτά μάλλον είναι λούσα για χώρες με λαούς που έχουν κοινοβουλευτική παράδοση και όχι αγελαία, οπαδική (κοπαδική) συμπεριφορά.

Οι πολιτικές συνέπειες για την ΝΔ.

Είναι αυτονόητη η παραδοχή πως το χτύπημα που δέχθηκε η κυβερνητική παράταξη είναι τεράστιο. Δεν επλήγη μόνο η εικόνα του Πρωθυπουργού-Μωυσή, δεν πιάστηκε για άλλη μια φορά ο Κ. Μητσοτάκης να επικαλείται την ανευθυνότητα λόγω αγνοίας όπως έκανε και με τις παράνομες παρακολουθήσεις, δεν αποδείχθηκε μια τραγική καρικατούρα το «Επιτελικό Κράτος» και η «Ελλάδα 2.0» που… μας εζήλεψαν οι Γιαπωνέζοι, αλλά πάνω απ’ όλα επλήγη το μεγάλο ιδεολόγημα των αποκρατικοποιήσεων σε συνδυασμό  με τις οικονομικές συνέπειες που ζει ο λαός λόγω και της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, αλλά και ενόψει της αντίστοιχης των Εταιριών Ύδρευσης.  

Παράλληλα τραυματίστηκε και η ευρωπαϊκή εικόνα του Πρωθυπουργού αφού η Κομισιόν αναγκάστηκε επίσημα να καταγγείλει την Κυβέρνηση τόσο για την μη-εγκατάσταση του Συστήματος Ασφαλείας καθ’όλο το μήκος του σιδηροδρομικού δικτύου, όσο και για την διασπάθηση των 700εκ € που είχαν δοθεί για τον συγκεκριμένο σκοπό. Ποσά που προφανώς θα κληθεί ο ελληνικός λαός να επιστρέψει, αλλά και να βάλει άλλα τόσα αν θέλει να έχει σχετικά ασφαλή τρένα.

Για τους Έλληνες πολίτες το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πολύ πιό σοβαρό από τα άλλα σκάνδαλα, καθότι οι περισσότεροι έχει τύχει στο παρελθόν να ταξιδέψουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, οι φίλοι ή οι συγγενείς τους με το «τρένο του θανάτου». Στον πόνο των χαροκαμένων γονέων βλέπουν τον εαυτό τους και ίσως κάπου να νιώθουν και συνυπεύθυνοι που κατάπιαν αμάσητα τα αφηγήματα περί «αξιοκρατίας» και «αριστείας» όταν ο καμβάς των ρουσφετιών και της ευνοιοκρατίας ζωγραφίζεται με το αίμα της νεολαίας ενός γηράσκοντος πληθυσμού.

Δεν μπορεί επίσης να αγνοηθεί το πλήγμα στον Τουρισμό, αφού η Ελλάδα όντας ήδη στην κορυφή των τροχαίων δυστυχημάτων λόγω του παραμελημένου επαρχιακού της οδικού δικτύου, τώρα μπήκε στην διεθνή δημοσιότητα για πολλές ημέρες, με τα μεγάλα ΜΜΕ να αναδεικνύουν αυτές ακριβώς τις κρατικές εγκληματικές αμέλειες πάνω σε ένα φόντο κρατικής διαφθοράς. Άραγε πόσα δισεκατομμύρια διαφημιστικών εκστρατιών να κάηκαν μαζί με τους δολοφονημένους επιβάτες στα Τέμπη;

Ακόμα και το παντοτινό χαρτί της νεοφιλελεύθερης παράταξης κάηκε, αφού οι εξορισμού φταίχτες για τα πάντα, οι συνδικαλιστές, δικαιώθηκαν γιατί όχι μόνο είχαν προβλέψει και προειδοποιήσει με εξώδικα για τα κυβερνητικά εγκλήματα και τις συνέπειές τους, αλλά είχαν κηρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις με αιτήματα ασφαλείας, τις οποίες με τον νόμο Χατζηδάκη η Δικαιοσύνη μονίμως τις έβγαζε παράνομες και καταχρηστικές! Αυτό ήταν κάτι που πρέπει να πόνεσε πολλές δεξιές καρδιές… Βγήκε επίσης στη φόρα πως οι σταθμάρχες προσλαμβάνονταν με εξάμηνη σύμβαση(!) μια θέση που αν μη τι άλλο απαιτεί εμπειρία, ειδικά όταν τα τρένα είναι τυφλά και χωρίς φρένα.

Βλέπουμε δηλαδή πως μέσα σχεδόν στην προεκλογική περίοδο, καταρρέει σαν χιονοστιβάδα τόσο η εικόνα της αριστείας, της ευρωπαϊκής πορείας, της αναπτυξιακής, εκσυγχρονιστικής, επιτελικής Κυβέρνησης, όσο και οι βασικοί πυλώνες της ιδεολογίας της, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και η εργασιακή απορρύθμιση.

Τα διλλήματα των εκλογών

Από μεριάς ΝΔ η κατάσταση δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη ακόμα και από την στρατιά καλοπληρωμένων διεθνών συμβούλων του Πρωθυπουργού. Οι βασικές προτάσεις θα είναι δύο:

• Εκλογές σύντομα γιατί τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.
• Εκλογές αργότερα, μπας και συμβεί κάποιο άλλο γεγονός που θα επισκιάσει το έγκλημα των Τεμπών.

(αυτή η δεύτερη επιλογή θα πρέπει μάλλον να μας ανατριχιάζει… Τί μπορεί να είναι αυτό; Θα είναι τυχαίο ή σχεδιασμένο;)

Επειδή όμως ζούμε σε Αστική «δημοκρατία» δεν πρέπει ποτέ να λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους ξένους και ντόπιους ολιγάρχες. Δικό τους είναι το μαγαζί που λέγεται «Ελλάδα», ειδικά όταν έχουν να αντιμετωπίσουν αδύναμες κυβερνήσεις που ελέγχουν μόλις το 22,5% των εχόντων δικαίωμα ψήφου (τόσους πήρε η ΝΔ το 2019).

Οι ολιγάρχες ξέρουν την πραγματική εικόνα της οικονομίας της χώρας. Γνωρίζουν πως είμαστε πολύ χειρότερα σε όλους τους μακρο-οικονομικούς δείκτες απ’ ότι ήμασταν στο 2010, όταν και χρεωκοπήσαμε. Αναμένουν το Μεγάλο Ξεφούσκωμα της παγκόσμιας οικονομίας και το έχουν ξεκάθαρο πως τα πρώτα θύματα θα είναι οι χώρες με άθλια οικονομικά στοιχεία όπως πχ η Ελλάδα. Τα μέτρα που θα πρέπει να παρθούν θα είναι πολύ πιο οδυνηρά από τα προηγούμενα μνημόνια, για τον απλούστατο λόγο του ότι πλέον δεν έχουμε και ασημικά να υποθηκεύσουμε. Ξεπουλήσαμε τα πάντα και μείναμε με μεγαλύτερο χρέος…

Για τους ολιγάρχες -εδώ και καιρό- η λύση είναι μία:
– Κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης.
Ειδικά οι ξένοι ολιγάρχες, τα αφεντικά της χρεοδουλοπαροικίας, την επιδιώκουν αυτήν φανερά από το 2014.

Ένα σενάριο που με τον Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ μοιάζει πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Χωρίς να έχουν βασικές διαφορές στις πολιτικές τους παραδοχές τα τρία μνημονιακά κόμματα (μόνο σε δευτερεύοντα θέματα διαφέρουν, περισσότερο ας πούμε στο επίπεδο των Δικαιωμάτων παρά των κεντρικών πολιτικών. Και τα τρία είναι ΕΥΡΩδουλα, ΝΑΤΟδουλα, Αμερικανόδουλα και υποταγμένα στην νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ (There Is No Alternative), τους είναι δύσκολο να συνυπάρξουν σε κοινή κυβέρνηση με τον Μητσοτάκη στο κάδρο. Η μόνη πρόσφορη λύση μοιάζει να είναι η αλλαγή «μπροστινού» στην ΝΔ -και αν όχι τώρα, πότε;

Το ερώτημα είναι το πότε θα τεθεί σε εφαρμογή αυτή η διαδικασία αντικατάστασης;

• Άμεσα πριν τις πρώτες εκλογές, με χρήση δημοσκοπικών βομβών ναπάλμ;
• Ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες, εφόσον καταγράψει μεγάλες απώλειες η ΝΔ;
• Μετά τις δεύτερες εκλογές, εάν κανείς δεν σχηματίζει αυτοδυναμία;

Ψάχνοντας μεταξύ του έμψυχου υλικού της ΝΔ και με δεδομένο πως κάηκε το Καραμανλέικο, δεν βρίσκονται και πολλές επιλογές, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορεί να προκύψουν και άλλες:

• Όλγα Κεφαλογιάννη
• Νίκος Δένδιας
• Κωστής Χατζηδάκης
• Άδωνις Γεωργιάδης
• Μάκης Βορίδης

Η πρώτη μάλλον συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες επικράτησης, καθότι στηρίζεται από ισχυρούς ολιγάρχες που βλέπουν στο πρόσωπό της έναν βελούδινο και ανθόσπαρτο συγκυβερνητικό γάμο της ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Ο Δένδιας θα το πάει ήπια γιατί το γουστάρισε το διπλωματιλίκι, ο Χατζηδάκης είναι «ειδικού σκοπού» και «περιορισμένης ευθύνης», ενώ οι άλλοι δύο μάλλον θα εκπαραθυρωθούν μαζί με τον Πλεύρη και τα άλλα χουντικά υπολείμματα -έτσι κι αλλιώς δεν θα τους έχουν και ιδιαίτερη ανάγκη, πόσο μάλλον αφού αυτοί έφεραν την ΝΔ σε αυτά τα χάλια με τις ακροδεξιές ιδεοληψίες τους.

Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και το προσπάθησε στην αρχή να παρουσιαστεί ως «αθώος του αίματος» και πως «δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα», γρήγορα του θύμισαν πως με δική του υπογραφή ξεπουλήθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, όπως και η ΓΑΙΟΣΕ, οπότε αμέσως κατέβασε τους τόνους και απλώς προσπάθησε -χωρίς μεγάλη επιτυχία- να εκμεταλλευτεί την κοινωνική αντίδραση και τις διαμαρτυρίες κυρίως της νεολαίας.

Από την άλλη όμως μεριά ο Αλέξης Τσίπρας το παιχνίδι της ευρύτατης συναίνεσης το παίζει απροκάλυπτα:

• Με αστείες προφάσεις έφαγε τον Παύλο Πολάκη, που ήταν κόκκινο πανί για τους Δεξιούς, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος στην «αριστερή» πτέρυγα του κόμματος του (το μόνιμο κουσούρι του) .
• Μάζεψε από το χρονοντούλαπο τον Ευάγγελο Αντώναρο
• Πλησίασε τον Γιώργο Παπανδρέου και ότι αυτός κουβαλάει
• Συναντήθηκε και με τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν!
• Έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι κάθε προσέγγιση με άλλα Αριστερά κόμματα όπως το ΜέΡΑ25

Γενικά δηλαδή, μόνο που δεν το φωνάζει το παιδί: Συγκυβέρνηση χτες!

Οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων.

Η ΝΔ είναι σίγουρο πως θα υποστεί μεγάλες απώλειες οι οποίες θα διοχετευθούν:

• Στον Βελόπουλο
• Στον Κασιδιάρη
• Στον Μπογδάνο
• Στον Τζήμερο
• Σε άλλα παράξενα δεξιά, ακροδεξιά, αντιεμβολιαστικά κλπ κόμματα
• Αλλά -όπως κάνουν πάντα οι Δεξιοί- κυρίως στην Αποχή από τις εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ωφεληθεί ιδιαίτερα από τους Καραμανλικούς που πάει να δελεάσει με τον Αντώναρο. Αν μάλιστα ο Πολάκης πάρει καμιά ανάποδη και κάνει καμιά τρέλλα, τότε μάλλον θα χάσει ψήφους. Πλέον ο Τσίπρας δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και δεν εκπέμπει κάποιο όραμα. Πλήρως υποταγμένος και ακραία συστημικός με μόνη επίκληση στην αστική Δικαιοσύνη Παντού, χωρίς όμως να την αλλάξει, γιατί όποιος τολμήσει να ξεβολέψει δικαστή ή ΑΡΔ, θα έχει την τύχη του Πολάκη!

Στο μόνο που μπορεί να ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να επιστρέψουν από την Αποχή κάποιοι που σιχάθηκαν την πολιτική ακριβώς εξ αιτίας του Τσίπρα, αλλά πλέον θεωρούν πως δεν την παλεύουν άλλο με τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό…

Αν όμως φύγει από το κάδρο ο Μητσοτάκης και η συγκυβερνησάρα είναι ολόγιομη σαν το φεγγάρι τον Αύγουστο, τότε μπορεί οι μονίμως απέχοντες να αποκτήσουν και άλλες επιλογές, όπως ΚΚΕ, ΜεΡΑ25 ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού πλέον το ζητούμενο θα είναι ποιός και με ποιούς όρους θα ασκεί τα καθήκοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια Βουλή που κατά 85% θα είναι συμπολίτευση!

Advertisement