Περί εκλογικών συστημάτων.

Με την ευκαιρία της πρωτοβουλίας που πήρε ο επιτετραμμένος των €-ναζί στη χώρα (προφανώς για να προωθηθούν καλύτερα τα σχέδια των αποικιοκρατών, οι οποίοι εδώ και 4 χρόνια απαιτούν «ευρύτερες κυβερνητικές συνεργασίες») βρίσκω την ευκαιρία να πω λίγα λόγια για τα εκλογικά συστήματα ώστε να αναδειχτεί το προφανές, πως δηλαδή κανένα εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να οδηγήσει σε Δημοκρατία, παρά μόνο σε μια καρικατούρα αυτής.
Να ξεκαθαρίσω απ’την αρχή πως ως εκλογικά συστήματα μπορούν να θεωρηθούν μόνο δύο:
Α) η απλή αναλογική,
Β) το πλειοψηφικό σύστημα.
Όλα τα υπόλοιπα (ενισχυμένη αναλογική, μπόνους, μικτά συστήματα κλπ) δεν είναι εκλογικά συστήματα, αλλά καλπονοθευτικά συστήματα.
Στην Ελλάδα -σταθερά και κατά κανόνα- τα κοινοβούλια εκλέγονται με καλπονοθευτικά συστήματα – και πιθανώς γι’αυτό να φτάσαμε την απόλυτη κατάντια, της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. (Αυτά τα συστήματα οι υποστηρικτές τους λένε πως …δημιουργούν πολιτική σταθερότητα!!! Προς το γκρεμό…)
Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι πολιτικά σταθερή, μαγειρεύοντας τους αριθμούς. Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός πως μέσα σε έξι χρόνια που εφαρμόστηκε το καλπονοθευτικό σύστημα του «μπόνους 50», έγιναν πέντε (5!) φορές βουλευτικές εκλογές!

Απλή αναλογική.
Στην απλή αναλογική υποτίθεται πως αντιπροσωπεύεται με αναλογικό τρόπο η δύναμη των πολιτικών δυνάμεων της κοινωνίας, στο κοινοβούλιο.
Και ενώ αυτό ακούγεται σωστό, στην πράξη αποδεικνύεται πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Όπου έχει εφαρμοστεί η απλή αναλογική, με όριο εισόδου ή χωρίς όριο (χαρακτηριστικό παράδειγμα για «χωρίς όριο» η Ιταλία από το 1946-1995) δημιουργούνται μικρά «κόμματα-σούπερ-μάρκετ», που μπαίνουν στο κοινοβουλευτικό «ράφι», έτοιμα να συνεργαστούν με τον οποιονδήποτε, αρκεί να πάρουν μέρος στη νομή της εξουσίας. Κόμματα δηλαδή τύπου Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Λεβέντη, ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ.
Μέσα από τον παραμορφωτικό μηχανισμό των κομμάτων, στην πραγματικότητα γεννιέται ένα τέρας διαπλοκής και συναλλαγής.
Το ότι η Αριστερά έχει κάνει «ιδεολογική σημαία» (τρομάρα της) την απλή αναλογική, είναι ακόμα μια απόδειξη της αδυναμίας της να επεξεργαστεί πραγματικά ριζοσπαστικές ιδέες και ότι το μόνο που την ένοιαζε (και συνεχίζει να την νοιάζει…) ήταν απλά να κατακτήσει περισσότερες έδρες στο αστικό κοινοβούλιο.

Πλειοψηφικό
Στο πλειοψηφικό, η επικράτεια διαιρείται σε μικρές ισοπληθυσμιακές μονοεδρικές περιφέρειες, τόσες όσες είναι και οι προς διανομή έδρες.
Με αυτόν τον τρόπο η κάθε περιφέρεια εκλέγει μόνο έναν βουλευτή, ο οποίος είναι και ο εκπρόσωπος της στο κοινοβούλιο.
Το σύστημα αυτό λειτουργεί αξιοπρεπώς σε συνθήκες defacto δικομματισμού. Σε διαφορετικές περιπτώσεις ή σε συνθήκες ανάπτυξης τοπικιστικών νοοτροπιών, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν διαλυτικά (χαρακτηριστικότερο των παραδειγμάτων το Ηνωμένο Βασίλειο).
Επίσης με το πλειοψηφικό σύστημα, είναι πολύ εύκολο να αναπτυχθούν «βαρονίες» και για να γίνει σαφές, ας πήγαινε να βγάλει κάποιος άκρη με τα …βαφτιστήρια του Μητσοτάκη σε μια υποτιθέμενη μονοεδρική στα Χανιά!
Έτσι λοιπόν γίνεται σαφές πως δεν μπορεί να υπάρξει ένα κάποιο εκλογικό σύστημα που να εγγυάται την δημοκρατία, καθότι δημοκρατία και κοινοβούλιο είναι δύο έννοιες διαμετρικά αντίθετες!
Η μόνη σοβαρή κατεύθυνση για την αναζήτηση ενός δρόμου πραγματικής δημοκρατίας είναι η επεξεργασία μιάς λειτουργικής πρότασης πολιτικού συστήματος χωρίς την ύπαρξη κοινοβουλίου αλλά με την όσο το δυνατόν αμεσότερης συμμετοχής των πολιτών.

Γιαυτό, η συμμετοχή μου στον διάλογο για τον εκλογικό νόμο της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» θα περιοριστεί σε μία μόνο πρόταση:
Στο κοινοβούλιο να εκλέγονται τόσοι βουλευτές, όσοι αντιστοιχούν στο ποσοστό των εγκύρων ψήφων.
Αν δηλαδή υπάρξει 40% [Αποχή/Άκυρα/Λευκά] τότε ο αριθμός των βουλευτών να μην είναι πάλι 300 όπως γίνεται σήμερα, αλλά μειωμένος κατά 40% δηλαδή να εκλέγονται συνολικά μόνο 180 βουλευτές.
Να δίνεται δηλαδή η δυνατότητα να μην στέλνει κανέναν βουλευτή στην Βουλή αυτός που απαξιώνει με τη στάση του το αστικό κοινοβούλιο και αποστασιοποιείται από ετούτον τον κωμικοτραγικό τρόπο αντιπροσώπευσης.
Για μια σχηματική περιγραφή του προτεινόμενου τρόπου διακυβέρνησης με Πραγματική Δημοκρατία, μπορείτε να δείτε αυτό το βιντεάκι.
Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο «Πραγματική Δημοκρατία – Από την υποταγή στην απελευθέρωση» εδώ.