Η απάτη της εφαρμογής του Μνημονίου «με κοινωνική ευαισθησία».

Το θεώρημα που προσπαθεί να αναπτύξει ο Αλέξης Τσίπρας για να μπορέσει να συνεχίσει το μόνο πράγμα που μέχρι σήμερα έχει αποδείξει πως ξέρει να κάνει, δηλαδή την εξαπάτηση του λαού, έχει ως κεντρικό άξονα την υπόσχεση πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ναι μεν θα εφαρμόσει το Μνημόνιο-3, αλλά, θα… βρει κάποιες παράλληλες πολιτικές που θα απαλύνουν τις επιπτώσεις του στους πολίτες και την οικονομία…

Αν και αρχικά κάτι τέτοιο μπορεί να ακούγεται από αρκετούς σαν μια «καλή ιδέα», όταν όμως η πρόταση μπει στο μικροσκόπιο της πολιτικής ανάλυσης, χάνει κάθε ίχνος λογικής βάσης. Γίνεται προφανές πως πρόκειται για άλλο ένα ταχυδακτυλουργικό τρικ, που σκοπό δεν έχει άλλον από την εξαπάτηση του λαού για άλλη μια φορά.

Πόσο μάλλον όταν ο εκφέρων την πρόταση δεν είναι άλλος από τον πλέον αναξιόπιστο και τον μεγαλύτερο «κωλοτούμπα» της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ίσως και διεθνώς. Τον άνθρωπο που έκανε αυτό που κανείς άλλος στον κόσμο δεν θα τολμούσε να κάνει: Να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια ένα δημοψήφισμα στο οποίο ο λαός απάντησε με τεράστια πλειοψηφία ΟΧΙ στην λιτότητα, ΟΧΙ στο χρέος, ΟΧΙ στην υποτέλεια των μνημονίων και να το μετατρέψει σε ένα ΝΑΙ σε όλα.

Πέρα όμως από την αναφορά στην παροιμιώδη αναξιοπιστία του Τσίπρα, το ζητούμενο εδώ είναι η αποδόμηση του πυρήνα του σκεπτικού αυτού του απατηλού θεωρήματος.

Είναι δεδομένο, ή τουλάχιστον ακόμα και ο ίδιος ο Τσίπρας το διαλαλούσε σε όλους του τόνους μέχρι τον Ιούλη, πως τα Μνημόνια δεν είναι πολιτικά ουδέτερα. Έχουν δηλαδή τόσο πολιτική κατεύθυνση, όσο και συγκεκριμένα κοινωνικά αποτελέσματα ως στόχο.

Τα Μνημόνια, δεν είναι ένα ουδέτερο σύνολο μέτρων στο οποίο λαμβάνονται γενικά και αόριστα για την «θεραπεία της ελληνικής οικονομίας» ώστε να σταθεί στα πόδια της η χώρα. Τα Μνημόνια επιδιώκουν να πάνε την οικονομία προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, σε ένα σημείο όπου θα ικανοποιούνται οι παρακάτω προκαθορισμένες συνθήκες:

1) Εσωτερική υποτίμηση
2) Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας
3) Ελαχιστοποίηση της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία
4) Ιδιωτικοποίηση των Κοινωνικών Υπηρεσιών

Όσον αφορά το (1), η εσωτερική υποτίμηση πρέπει να εκφραστεί μέσω της μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων και των συνταξιούχων, αλλά και μέσω της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων.

Όσον αφορά το (2), η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας θα προέλθει μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας (απολύσεις, μείωση αποδοχών, μεγαλύτερη εκμετάλλευση εργαζομένων). Ειδικότερα για την αγροτική παραγωγή, η ανταγωνιστικότητα μεταφράζεται σε βίαιη συγκέντρωση της αγροτικής γης σε όσο το δυνατόν λιγότερα χέρια. Για να επιτευχθεί αυτό, προβλέπεται η επιλεκτική επιδότηση του μεγάλου κλήρου και η εξοντωτική φορολόγηση των μικροκαλλιεργητών.

Με το (3), δηλαδή την ιδιωτικοποίηση/εκποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, το κράτος μετατρέπεται σε έναν μηχανισμό του οποίου τα έσοδα αντλούνται αποκλειστικά από φόρους, τέλη και πρόστιμα.

Με το (4) νέες επιχειρηματικές δυνατότητες ανοίγονται σε εκείνους τους μεγάλους ομίλους που θα είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τους απαιτούμενους όρους επιδότησης για την υποκατάσταση του έργου που στη προηγούμενη φάση παρείχαν Δημόσιες Υπηρεσίες.

Το Μνημόνιο, δηλαδή, έχει σαφή ταξική κατεύθυνση και κάθε προσπάθεια να αλλάξει αυτός ο χαρακτήρας του, θα χτυπήσει στον «τοίχο» των συγγραφέων του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η άρνηση της Ευρωελίτ να αποδεχτεί την φορολόγηση των εταιριών που παρουσίαζαν κέρδη μεγαλύτερα των 500.000 ευρώ, ως «ισοδύναμο μέτρο» για την ελάφρυνση της εισφοράς αλληλεγγύης των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων. Αντίθετα, επέβαλε την μείωση του φόρου, ειδικά αυτών των εταιριών!

Κάθε φορά λοιπόν που μια κυβέρνηση θα προσπαθεί να νομοθετήσει προς μια κατεύθυνση η οποία ξεφεύγει από τους στόχους της μνημονιακής κατεύθυνσης, οι δανειστές θα παρεμβαίνουν και θα απορρίπτουν τέτοιες πρωτοβουλίες.

Όλα αυτά φυσικά τα γνωρίζει τόσο ο Τσίπρας, όσο και το επιτελείο του, αλλά επιλέγει να συνεχίζει να λέει ψέματα στον ελληνικό λαό, προσπαθώντας με μια εκλογική επιτυχία να ξεπλύνει τα εγκλήματα που έκανε σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής δημοκρατίας και της ελληνικής Αριστεράς.

Εάν πετύχει το σχέδιο του, τότε ακόμα κι αν έρθει δεύτερος στις επερχόμενες εκλογές, θα μπορεί να ισχυριστεί πως ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ενέκρινε τις καταστροφικές ενέργειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πόσο μάλλον εάν συγκυβερνήσει μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (όπως έχει προτείνει η Μέρκελ) με στόχο να αλληλο-συγκαλύψουν τα σκάνδαλα τους.

Την μεγάλη αυτήν συγκυβέρνηση, δεν την επιθυμούν όμως μόνο οι δανειστές, αλλά την «σπρώχνουν με τα χίλια» και οι εκφραστές του ντόπιου κεφαλαίου, οι οποίοι έτσι θα εξασφαλίσουν την διαιώνιση τόσο της κυριαρχίας τους στο μοίρασμα της πίτας των ευρωπαϊκών ενισχύσεων (τα 30 δις του «πακέτου Γιούνκερ») όσο και της ουσιαστικής ασυλίας τους για τα χρήματα που έχουν καταχραστεί όλα αυτά τα χρόνια.

Είναι προφανές λοιπόν, πως η δήθεν εφαρμογή του Μνημονίου με προοδευτικό πρόσημο είναι μια ακόμα προσπάθεια εξαπάτησης του ελληνικού λαού, ώστε να περισωθεί το παλιό και το νεόκοπο πολιτικό σύστημα.

Μπροστά σε αυτήν την προοπτική γίνεται σαφές πως ο ελληνικός λαός δεν θα δεχτεί να παίξει το ρόλο του «πλυντηρίου» των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των αφεντικών τους.

Κάθε ψήφος σε κόμμα που αποδέχεται τον καταστροφικό, για τη χώρα, δρόμο του Μνημονίου, αποτελεί ψήφο ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και αποδοχής στο ακέραιο ενός Μνημονίου που οδηγεί στην πτώχευση αγρότες, επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους, μισθωτούς και συνταξιούχους.

Ο ελληνικός λαός θα βρει την δύναμη και την σύνεση να διεκδικήσει την απελευθέρωση της χώρας μας, ενισχύοντας εκείνες τις δημοκρατικές δυνάμεις που προσπαθούν να αντισταθούν στις επιταγές των δανειστών.